Συνταγματική η θέση σε εργασιακή εφεδρεία του ιδιωτικού δικαίου προσωπικού του δημοσίου τομέα
Εάν η απόφαση του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου δεν μεταβιβάσθηκε στο σύνολό της στο εφετείο για τον λόγο ότι δεν ασκήθηκε αντίθετη έφεση (ή αντέφεση) κατά το μη προσβληθέν μέρος της από τον έχοντα έννομο συμφέρον ηττηθέντα πρωτοδίκως κατά το μέρος αυτό διάδικο, σε αναίρεση υπόκειται από τον διάδικο αυτόν τόσο η απόφαση του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου, ως προς τις διατάξεις της που αναφέρονται στα μεταβιβασθέντα με την έφεση κεφάλαια, όσο και η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου ως προς τις οριστικές της διατάξεις (κεφάλαια) που δεν μεταβιβάσθηκαν στο Εφετείο με έφεση ή αντέφεση.
Για το παραδεκτό όμως της σχετικής αίτησης αναίρεσης, κατά το μέρος που με αυτήν πλήττεται η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, απαιτείται η αναίρεση να στρέφεται και κατά της απόφασης αυτής και επί πλέον να κατατίθεται το δικόγραφο της αναίρεσης και στη γραμματεία του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου που εξέδωσε τη συμπροσβαλλόμενη οριστική απόφαση. | Η νομοθετική θέσπιση καθεστώτος εργασιακής εφεδρείας, στην οποία εντάσσεται κατά την περίοδο 1.1.2012-31.12.2013 προσωπικό με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου που απασχολείται στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δεν παραβιάζει τις θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, της ισότητας των πολιτών και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Και τούτο, διότι σε περιπτώσεις παρατεταμένης οικονομικής κρίσης ο νομοθέτης, υποκείμενος σε οριακό μόνο δικαστικό έλεγχο, μπορεί να θεσπίσει μέτρα άμεσης περιστολής δαπανών που συνεπάγονται οικονομική επιβάρυνση μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού, στοχεύοντας παράλληλα στη βελτίωση της μελλοντικής δημοσιονομικής και οικονομικής κατάστασης, δεδομένου μάλιστα ότι διά των μέτρων αυτών επιδιώκεται συγχρόνως ο θεμιτός σκοπός του εξορθολογισμού και περιορισμού του διογκωμένου δημοσίου τομέα, ενώ παράλληλα επιτρέπει στους εντασσόμενους στο καθεστώς αυτό να καλύπτουν μέρος τουλάχιστον των βασικών βιοτικών τους αναγκών και λαμβάνει ειδικές πρόνοιες για την άμβλυνση των δυσμενών συνεπειών που αυτοί υφίστανται, ούτως ώστε να μη θίγεται ο πυρήνας των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Το με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου προσωπικό του δημοσίου τομέα δεν απολαύει του καθεστώτος της μονιμότητας, σε αντίθεση με τους μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους του στενού δημόσιου τομέα, και επομένως δεν μπορούν να εφαρμοσθούν επ’ αυτού, ούτε αναλόγως, οι διατάξεις του άρθρου 103 παρ. 2 και 4 Σ.
Συνεπώς, δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε αυτούς όσα κρίθηκαν από την Ολ.ΣτΕ 3354/2013 περί αντισυνταγματικότητας της θέσεως των δημοσίου δικαίου υπαλλήλων σε καθεστώς προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας.
Με τις ρυθμίσεις περί εργασιακής εφεδρείας δεν τίθεται συγκεκριμένο ηλικιακό όριο για το προσωπικό που εντάσσεται στο καθεστώς αυτό και συνεπώς δεν μπορεί να γίνει λόγος για άμεση διάκριση λόγω ηλικίας.
Όμως η σχετική νομοθετική ρύθμιση στηρίζεται στο οριζόντιο κριτήριο της εγγύτητας στη θεμελίωση δικαιώματος για τη λήψη πλήρους σύνταξης γήρατος.
Υποβολή προδικαστικού ερωτήματος στο Δ.Ε.Ε. σχετικά με το αν η εργασιακή εφεδρεία συνιστά έμμεση διάκριση λόγω ηλικίας, και, επί καταφατικής απαντήσεως, αν οι λόγοι που διαλαμβάνονται στην αιτιολογική έκθεση του νόμου συνιστούν αντικειμενικά και λογικά έναν θεμιτό στόχο που δικαιολογεί τη διαφορετική μεταχείριση, και, επί πλέον, αν τα ειδικότερα νομοθετικά μέτρα συνιστούν πρόσφορα και αναγκαία μέσα για την επίτευξη του στόχου αυτού (Αρείου Πάγου Τμήμα Β/ΙΙ, Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου, τόμος 2019, σελ. 487).
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
