Σε αντίθεση με το περί δικαίου αίσθημα έρχονται οι αποφάσεις της ολομέλειας του Σ.τ. Επικρατείας που δημοσιεύτηκαν την Τρίτη 16 Ιουλίου 2019, με τις οποίες κρίνεται συνταγματική η πλήρης κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού των Δημοσίων Υπαλλήλων, που έγινε με τον Ν. 4093/12. Η απόφαση ελήφθη με πλειοψηφία 25-6! Υπενθυμίζουμε ότι μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη του 2018 το ΣΤ’ τμήμα, με συντριπτική πλειοψηφία 6-1, είχε αποφασίσει εντελώς αντίθετα και είχε κρίνει αντισυνταγματικές τις σχετικές διατάξεις του Ν. 4093/12.
Το κρίσιμο σκεπτικό της απόφασης των ανώτατων δικαστών έχει ως εξής: «Τα επιδόματα εορτών και αδείας δεν συνιστούν απόλυτα προνόμια και ο περιορισμός των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων με την κατάργησή τους δικαιολογείται για λόγους γενικότερου δημοσίου συμφέροντος που αποσκοπεί στη διασφάλισης της δημοσιονομικής εξυγίανσης και στη μείωση των δημοσίων δαπανών της χώρας και ανταποκρίνεται στους στόχους που επιδιώκει η Ευρωπαϊκή Ένωση…
… Κατά συνέπεια οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων ακόμη και μετά την κατάργηση των δώρων εξασφαλίζει αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, τόσο σε σχέση με όσους διαβιούσαν στα όρια της φτώχειας όσο και με όσους απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνοντας τον κατώτατο βασικό μισθό και ημερομίσθιο.»
Δικαίως οι εργαζόμενοι στο δημόσιο μόνο ως προκλητική με ταξική μεροληψία, χωρίς τη στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη αντιλαμβάνονται τη συγκεκριμένη απόφαση των δικαστικών λειτουργών και θεωρούν απαράδεκτο τον ισχυρισμό ότι το εισόδημά τους διασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση.
Οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί όταν πρόκειται να κρίνουν τους μνημονικούς νόμους που μειώνουν τους δικούς τους μισθούς- ο μικρότερος μισθός πρωτοεισαχθέντος Πρωτοδίκη μαζί με το επίδομα βιβλιοθήκης αγγίζει τα 1.700 ευρώ, και φτάνει στον μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου που είναι 4.135 ευρώ- μας θυμίζουν τη σοφή λαϊκή παροιμία: «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Είναι γνωστή η απόφαση του ειδικού δικαστηρίου, του γνωστού ως Μισθοδικείου, που εκδικάζει οικονομικές υποθέσεις των δικαστικών λειτουργών που έκρινε (για μια ακόμα φορά) με ψήφους 7-2, ότι οι περικοπές στις συντάξεις των δικαστών και των εισαγγελέων είναι αντισυνταγματικές και πρέπει να αναπροσαρμοστούν στα επίπεδα του 2012, όταν τότε μειώθηκαν με σχετικό νόμο. Όλες οι περικοπές μισθών και συντάξεων όλων των κλάδων των εργαζομένων (συνεπεία μνημονίων), κρίθηκαν συνταγματικές και νόμιμες, μόνο οι μειώσεις στις συντάξεις και αποδοχές των Δικαστικών λειτουργών κρίθηκαν αντισυνταγματικές…
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, που δικαστικές αποφάσεις προκαλούν την ελληνική κοινωνία.
Αναρωτιέται κανείς!!! Έχουν άδικο όσοι ισχυρίζονται ότι η δικαιοσύνη είναι ταξική, ότι μεροληπτεί υπέρ των κυβερνήσεων και αποτελεί βασικό πυλώνα στήριξης των αντιλαϊκών, αντεργατικών πολιτικών; Πόσες απεργίες έχουν βγει παράνομες και καταχρηστικές; Με πόσες αποφάσεις δικαστηρίων απολύονται εργαζόμενοι; Αυτό είναι το καπιταλιστικό κράτος δικαίου»!!. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις –δικαστικές αποφάσεις- που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το εργατικό δίκαιο αναπτύσσεται και βελτιώνεται στους δρόμους του αγώνα, όταν αυτοί εμφανίζουν στασιμότητα, το εργατικό δίκαιο υποχωρεί, βασιλεύει ο μεσαίωνας, το δίκαιο του ισχυρού.
Ο 13ος και 14ος μισθός- Δώρα, επίδομα αδείας- κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα , ΔΕΝ χαρίστηκαν από το κράτος και τους εργοδότες. Τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων επιβάλλονται πολιτικές που καταργούν δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα, ιδιαίτερα μετά το 2014 που υποχώρησαν οι αγώνες, διαψεύστηκαν και χάθηκαν οι ελπίδες, κυριάρχησε η απογοήτευση και η αναμονή.
Ήρθε ο καιρός οι εργαζόμενοι να αλλάξουμε συμπεριφορά, να ξαναβγούμε στους δρόμους του αγώνα με ταξική εργατική ενότητα και ενιαία δράση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Συνταξιούχοι άνεργοι, νέοι, χωρίς διακρίσεις έλληνες και ξένοι και να απαιτήσουμε αγωνιστικά την επαναχορήγηση του 13ου και 14ου μισθού με κάθε συνδικαλιστικό τρόπο, ανεξάρτητα από την εξέλιξη της δικαστικής διεκδίκησης. Να απαιτήσουμε αύξηση στον μισθό και τη σύνταξη ώστε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες γίνονται η ατμομηχανή για την εξέλιξη της κοινωνίας.
Τώρα να βγούμε στους δρόμους. Καμία άλλη ανοχή στην αντεργατική πολιτική που συνεχίζεται ΔΕΝ υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή βρίσκεται στην ανάπτυξη των εργατικών και κοινωνικών αγώνων.
