Δημήτρης Παξινός: Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και οι σχέσεις των εξουσιών
Όλες οι Κυβερνήσεις επεδίωκαν μια συνεργάσιμη Δικαιοσύνη πλην όμως τηρούσαν τα προσχήματα και ο αλληλοσεβασμός των δύο εξουσιών (εκτελεστικής και δικαστικής) ήταν πάντα δεδομένος. Όμως, από το 1981 και μετά άρχισε η κομματικοποίηση της Δικαιοσύνης, όπως συνέβη και στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Γράφει ο δικηγόρος Δημήτρης Παξινός*
Η κομματικοποίηση της Δικαιοσύνης -κάτι το οποίο ήταν αδιανόητο μέχρι τότε- συντελέστηκε μέσω του συνδικαλισμού και με την πάροδο του χρόνου ο εναγκαλισμός των δικαστών συνδικαλιστών από τα κόμματα εξουσίας άρχισε να γίνεται ασφυκτικός.
Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται και στον ευαίσθητο αυτό χώρο δύο μέτωπα. Οι μεν και οι δε, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο τα προεκλογικά τους φυλλάδια να έχουν ως διακριτικό γνώρισμα τους ανάλογους χρωματισμούς. Έτσι, όλοι γνώριζαν απροκάλυπτα την κομματική τους ταυτότητα.
Στη συνέχεια έγινε ένα ακόμη βήμα. Στις γενικές συνελεύσεις των Δικαστικών Ενώσεων προσέτρεχαν και προστρέχουν ακόμη πρωτοκλασάτα ονόματα κομματικών αξιωματούχων, για να δώσουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την ενίσχυσή και στήριξή τους.
Δεν αρκούσαν όμως όλα αυτά και εκεί που θεωρείτο αδιανόητο η επίσκεψη σε κομματικά γραφεία, τώρα άρχισε να μην εκπλήσσει και να θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Όπως συνέβαινε με τους λοιπούς συνδικαλιστές άλλων κλάδων. Καμιά διαφοροποίηση.
Πέραν τούτων, στους υπουργικούς προθάλαμους, αρχικά και μεταγενέστερα στα ιδιαίτερα υπουργικά γραφεία, όπως είναι αυτό του υπουργείου Δικαιοσύνης, συναθροίζονταν και κατέγραφαν τις απόψεις τους, επί παντός επιστητού, και όχι μόνο για θέματα αρμοδιότητάς τους. Έτσι υπήρχε μια ωραία ατμόσφαιρα, μεταξύ των δικών μας ανθρώπων.
Αυτή η κατάσταση στον συνδικαλιστικό χώρο συνεχιζόταν με αμείωτο ενδιαφέρον.
Μερικοί συνδικαλιστές είχαν πλέον λόγο, τον πρώτο θάλεγα, ακόμη και στην επιλογή της δικαστικής ηγεσίας. Με αυτόν τον τρόπο ο ομφάλιος λώρος ήταν δεδομένος και καθιερωμένος, δηλαδή σχεδόν θεσμικός.
Μετά από αυτά, είναι εύλογο, λίγο πολύ, ουκ ολίγοι δικαστές να διατηρούν καλές έως πολύ καλές (φιλικές και οικογενειακές θα έλεγα) σχέσεις με τα πρόσωπα αυτά. Μάλιστα, τους έλεγαν την γνώμη τους -η οποία μετρούσε- για την αξιολόγηση και προώθησή τους στις ανώτερες θέσεις, αλλά και εξ’ ίσου ουσιαστικό όπως είναι για την μετασυνταξιοδοτική αποκατάστασή τους σε κυβερνητικές θέσεις.
Τα χρόνια περνούν και οι τεχνολογία κάνει άλματα. Άλματα θετικά, αλλά και αρνητικά ανάλογα με τον χρήστη.
Οι σχέσεις των δύο εξουσιών προχώρησαν σε ασφυκτικό βαθμό. Σε σημείο που να είναι τόσο κραυγαλέες οι σχέσεις τους, ώστε για τα μάτια του κόσμου να απομακρύνονται μεν, αλλά να συνεχίζονται μέσω της κινητής τηλεφωνίας, messages, κ.λπ. Παράλληλα, για πρώτη φορά τέθηκε σε λειτουργία και το περιβόητο «τηλεκοντρόλ» το οποίο κρατά αναπληρωτής υπουργός και κάθε αριθμός του αντιπροσωπεύει κάποιο πρόσωπο.
Με άλλα λόγια συναλλαγές οι οποίες αγγίζουν τα όρια του αθέμιτου.
Ο μιθριδατισμός έχει εισχωρήσει βαθιά σ’ όλη την Ελληνική κοινωνία και δεν θα μπορούσε ν’ αφήσει απ’ έξω τον ιερό αυτό χώρο της Δικαιοσύνης. Ένα χώρο που θάπρεπε να είναι απροσπέλαστος σε τρίτους. Στους ασεβείς, στους βέβηλους, οι οποίοι ως μόνο σκοπό έχουν τον έλεγχο, την καθυπόταξη για τα δικά του πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια.
Όλα αυτά (και άλλα πολλά) οδηγούν στην συνεχή μείωση του κύρους της, στην αμφισβήτηση της σωστής δικανικής κρίσης, την αμφισβήτηση του κράτους δικαίου. Κι’ αυτή δυστυχώς είναι διάχυτη στην Ελληνική κοινωνία, σε σημείο που αδικεί την πλειοψηφία των δικαστών, η οποία πάσχει για την ορθή απονομή του Δικαίου.
Η εκάστοτε κυβέρνηση παίζει τα πολιτικά παιγνίδια της, αναμασώντας τα περί ανεξαρτησίας και στοχεύοντας στο πλήρη έλεγχο. Νηπιακές συμπεριφορές, καθεστωτικές.
Κι’ έτσι βολοδέρνει η άμοιρη Δικαιοσύνη, όπως η άμοιρη χώρα. Της έτυχαν να δει να περνούν μπροστά της όλα τα εφιαλτικά σενάρια. Τα θεσμικά αιτήματα έχουν παραμερισθεί και αντικαταστάθηκαν από οικονομικά.
Κάποτε οι αγώνες και η αγωνία της δικαστικής ηγεσίας, ήταν η απονομή του Δικαίου, σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Τώρα είναι επικράτηση έναντι του αντιπάλου, κι’ αντίπαλος βαφτίζεται όποιος αμφισβητεί το imperium, την αυθεντία.
Ανώτατοι δικαστές δρουν ως πολιτικοί και πολιτικοί ως δικαστές.
Η Δικαιοσύνη ασχολείται με αλλότρια και γίνεται αρνητικά πρωτοσέλιδα.
Ένα μπράβο όμως για την πλειοψηφία των δικαστών που μέσα σε ένα τόσο άσχημο κλίμα συνεχίζουν να επιτελούν το χρέος τους προς την πατρίδα και τους εαυτούς τους, πιστοί στον όρκο τους.
*Πρώην πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
