Δημήτρης Χ. Παξινός: Η διαχρονική διαφθορά ως σπορ μαγκιάς και καταξίωσης

Υπάρχει από τη γένεση του ανθρώπου. Σύμφυτο με τον ατελή άνθρωπο. Αυξομειώνεται ανάλογα με το υφιστάμενο κράτος Δικαίου. Με την ισότητα. Με την εφαρμογή των νόμων. Όπου είναι ελλιπής, εκεί γιγαντώνεται. Θεριεύει. Εκεί κι η αποκτήνωση ανθρώπων. Δεν έρχεται ξαφνικά. Είναι προϊόν μιας πολύχρονης διαδικασίας, σταδιακής αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού. Διατρέχει την κοινωνία οριζοντίως και καθέτως. Η χαλάρωση των ηθών, η προϊούσα παρακμή, φωλιάζει μέσα στο είναι του πολίτη. Αποσυνθέτει την κοινωνία από μέσα προς τα έξω. Κατατρώει τις σάρκες της κοινωνίας κι εμείς, με ευχολόγια, προσπαθούμε να εξορκίσουμε το κακό, να το λειάνουμε για να επιστρέψει δριμύτερο. Εφησυχάζουμε, περιμένοντας τη θεραπεία του. Αλλά αυτή είναι αδύνατη πλέον. Προσπαθούμε να την μπολιάσουμε, αλλά η σήψη έχει προχωρήσει.

Το κακό ξεκίνησε το 1981 με την επέλαση των μετακλητών που υποκατέστησαν την υπαλληλική ιεραρχία. Συνεχίστηκε. Επεκτείνεται. Τα όσα παρακολουθούμε να συμβαίνουν στον ΟΠΕΚΕΠΕ  είναι η κορυφή του παγόβουνου. Πολλοί τα γνώριζαν αλλά σιωπούσαν. Ο νόμος της σιωπής επικρατεί. Χρησιμοποιούν τον όρο «εθνικό συμφέρον» για να δικαιολογήσουν τις εγκληματικές πράξεις τους. Έτσι βαφτίζεται κάποιες φορές το έγκλημα, ιδίως όταν είναι κοινοτικά κονδύλια. Α, για μια ακόμη φορά, πιάσαμε κορόιδα τους κουτόφραγκους. Ασχέτως των συνεπειών που ακολουθούν τέτοιου είδους εγκλήματα σε βάρος της Χώρας. Αλλά ξέχασα ότι γίνεται προς το συμφέρον της Χώρας. Άλλωστε η λέξη «αξιοπρέπεια» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των πολλών. Ή μετράται με το πόσα παράνομα χρήματα έχουμε ενθυλακώσει. Κι η ζωή συνεχίζεται. Κι όλα τα κλεμμένα επενδύονται πολυτελώς κι αυτοί που θα ‘πρεπε να πληρώσουν το ανάλογο τίμημα διασκεδάζουν και προκαλούν τους κοινούς θνητούς. Γιατί όλοι αυτοί έχουν μεταβληθεί σε κυριαρχούν της οικονομικής ζωής κι έχουν το ακαταδίωκτο είτε με βάση κάποια τροπολογία της Βουλής είτε λόγω πολιτικής, κοινωνικής κάλυψης, που παρέχεται από τους θεσμικούς εκφραστές. Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου ήταν μια εξαίρεση στον κανόνα.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο καθαυτό θέμα. Στο πώς διαφθείρονται και φθείρεται μια κοινωνία. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Διότι για να μπεις στο κλαμπ των αμαρτωλών πρέπει να σου δοθεί η δυνατότητα. Ειδάλλως μένεις και διαμαρτύρεσαι. Κι αν είσαι κι επίμονος, τότε έχεις το λιγότερο μια θέση στο ψυγείο μιας επιχείρησης, όπως στην εφορία ή πολεοδομία. Ή είσαι εκτός και δεν ακούγεσαι. Κι αν χονδρύνει το πράγμα, τότε είσαι πολύ ατυχής και αντιμετωπίζεις τα χειρότερα, πέρα απ’ τις δικαστικές περιπέτειες που σου επιφυλάσσουν οι αμυντικές της ηθικής, δηλαδή του ηθικού ξεπεσμού, που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αντί επιβράβευσης, αντί επαίνου, αυτοί οι σωστοί πολίτες εξολοθρεύονται. Αρκετά τα παραδείγματα. Θέλησαν ν’ αντιστρατευθούν το καλό της Χώρας, μπορεί να είναι η επωδός των διώξεων και του λιθοβολισμού. Να μια ευκαιρία, τώρα που γίνεται συζήτηση για την άρση της μονιμότητας, να εξαρθεί η αφοσίωση στην υπηρεσία αυτών που διώκονται γι’ αυτή την αφοσίωση κι όχι την κομματική.

Δυσεπίλυτο και τεράστιο το πρόβλημα της διαφθοράς κι ασφαλώς απασχολεί τους ιθύνοντες. Στο πώς θα περιορισθεί και δεν θα διαχυθεί σ’ όλο το μήκος και πλάτος της κοινωνίας. Στο πώς δεν θα επεκταθεί στις επόμενες γενιές. Έγκειται, δηλαδή, στην κατάλληλη διαπαιδαγώγηση. Στον χρηστό και ωφέλιμο πολίτη. Στο ήθος και έθος. Μια πολιτεία είναι επιτυχημένη αν οι νέοι της διαπνέονται από αξίες. Κι όσο πιο ακατάλυτες γίνονται τόσο πιο περήφανη θα είναι για τα γεννήματά της. Γιατί αυτοί θα δώσουν την ώθηση που απαιτεί η χώρα για να προοδεύσει, ν’ ανθίσει, να καρπίσει. Θα φανούν υπερβολικά όλα αυτά, ρομαντικά και μιας άλλης εποχής. Δεν αρκεί η επίδειξη πατριωτισμού ή θρησκόληπτης εμμονής για ν’ αποδείξουμε, υπερφίαλα, αξίες που δεν διαθέτουμε.

Έχουμε ζήσει σε διάφορους κόσμους. Με δασκάλους παιδαγωγούς που σε μυούσαν, από τρυφερές ηλικίες, ανεπαίσθητα, σε αρχές ελληνικές που ήταν και πανανθρώπινες, παγκόσμιες. Μήτρα του πολιτισμού και του πνεύματος. Με τα πάνω και τα κάτω. Εκτιμάς κάτι όταν το χάσεις. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Πρωταρχική υπόθεση κάθε κόμματος είναι η διαφύλαξη καθαρότητας, συνέχειας και συνέπειας. Καθαρότητας στη διαμόρφωση υγιών θέσεων και απόψεων, και στη διαμόρφωση μιας αληθινής επικοινωνίας αλληλοσεβασμού και κατανόησης. Πολίτες και κυβέρνηση σε μια συνεχή ανταλλαγή ιδεών, για το κοινό καλό. Όχι αυτό που έχουμε διαμορφώσει για το δικό μας καλό και το μεταβαφτίσαμε για να προχωράμε άκοπα κι ανεμπόδιστα προς βλάβην του συνόλου. Από τον τρόπο εκπαίδευσης και παίδευσης των νέων εξαρτάται το μέλλον μιας ακμάζουσας και ζηλευτής κοινωνίας. Αλλιώς θα έχουμε μια κοινωνία παρακμής και φθίνουσα που τα πάντα τα μετρά με το χρήμα κι έχει παραμερίσει οριστικά τον άνθρωπο. Μα τότε θα έχουμε μετατραπεί σε μια άναρχη κοινωνία τεράτων κι η τεχνητή νοημοσύνη θα ‘ρθει να σφραγίσει αμετάκλητα το τέλος του ανθρώπου ως νοήμονος όντος. Προλαβαίνουμε. Αρκεί να υπάρχει θέληση. Για το αυτονόητο που γίνεται δυσνόητο κι απευκταίο.