Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Εποικιστικές εκτάσεις: Πώς το Κράτος, χάνει δισεκατομμύρια που θα μπορούσε να εισπράξει αμέσως

NEWSROOM icon
NEWSROOM
Εποικιστικές εκτάσεις: Πώς το Κράτος, χάνει δισεκατομμύρια που θα μπορούσε να εισπράξει αμέσως

Την ώρα που η Κυβέρνηση εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο νομιμοποίησης των προ του 1975 αυθαιρέτων  μέσα σε δάση και δασικές εκτάσεις με καταβολή προστίμου, χιλιάδες οικογένειες ανά την Ελλάδα που ζουν επί σειρά ετών σε  εκτάσεις που τους παραχωρήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βρίσκονται σε ομηρία.

Κι όχι μόνο δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν  τις εκτάσεις που έχουν από τους πατεράδες τους,  αν και έχουν δικαιωθεί δικαστικά, αλλά παράλληλα το ελληνικό κράτος αρνούμενο να διευθετήσει το ζήτημα χάνει δισεκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι στο σύνολο της Επικράτειας έχουν υποβληθεί 700.000 αιτήσεις εξαγοράς εποικιστικών εκτάσεων και μόνο στην Αττική 156.000.

Μία από αυτές στις περιοχές είναι  το αποκαλούμενο «318  κληροτεμάχιο του Αγροκτήματος Βάρης. Εκεί   υφίσταται από το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και του Ελληνικού εμφυλίου  πλήρως διαμορφωμένος οικισμός  από οικογένειες  οι οποίες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή διότι είχαν καταστραφεί  τα σπίτια τους  από τους βομβαρδισμούς. Νόμος του 1951 τους έδωσε το δικαίωμα να υποβάλλουν αιτήσεις εξαγοράς. Ωστόσο, λένε κάτοικοι της περιοχής, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κατά την διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών, ουδέποτε συζητήθηκαν οι υπόλοιπες  λόγω της επικλήσεως από το Δασαρχείο Πειραιά  διάταξης  περί αναδασώσεως από το 1934!

Όπως δηλώνει στο dikastiko.gr, ο δικηγόρος και «παθών» Γιώργος Ράπτης: «Πρόκειται για μη αναστρέψιμες καταστάσεις και διαμορφωμένους από το την δεκαετία του 1950 οικισμούς στους οποίους κατοικούν χιλιάδες οικογένειες. Μόνο στην Αττική με 156.000 αιτήσεις, 1.500 μέτρα περίπου ανά αίτηση και 30.000 Ευρώ αντικειμενική αξία ανά στρέμμα το Δημόσιο θα εισέπραττε 7.020.000.000 Ευρώ σε 6 μήνες! Αντ’ αυτού με το σχέδιο νόμου για τις οικιστικές πυκνώσεις  εξομοιώνονται με καταπατήσεις δασών μετά το 2000 και απλά τους χορηγείται παράταση 40 ετών με καταβολή μικρού ενοικίου.».

Υπεράνω όλων η Διοίκηση….

Ο παραλογισμός στην περίπτωση της Βάρης, αλλά και στις υπόλοιπες, είναι ότι όλοι αυτοί  έχουν δικαστικές αποφάσεις  στα χέρια τους, με τις οποίες  μπορούν να εξαγοράσουν τις εκτάσεις που παραχωρήθηκαν στους προγόνους τους και μάλιστα με τις τρέχουσες αντικειμενικές αξίες!

Ωστόσο, παρά τις  αποφάσεις οι οποίες αναγνωρίζουν ότι  η έκταση του οικισμού δεν είναι δασική  και τη βούληση του Δήμου να την εντάξει στο σχέδιο πόλης,  οι κάτοικοι  «βρίσκουν»    στον «τοίχο» της διοίκησης  που απαντά  εν ολίγοις ότι η κρίση της δικαιοσύνης μπορεί να δεσμεύει όλους τους υπόλοιπους όχι όμως και την ίδια!

Η υπόθεση καταδεικνύει για άλλη μία φορά τον παραλογισμό υπηρεσιών του κράτους  που «κολλημένο» σε  νόμους, διατάξεις κ.ά,  οι οποίες  χρονολογούνται από το μακρινό 1934 , μπλοκάρει όχι μόνο επενδύσεις ή την είσπραξη «ζεστού» χρήματος που τόσο έχει ανάγκη αλλά κρατά σε ομηρεία και ταλαιπωρεί χιλιάδες οικογένειες.

Το αποκορύφωμα δε του παραλογισμού είναι ότι υπάρχουν σπίτια  στα οποία βάσει της απόφασης  του δασαρχείου που  κρίνει  δασική  την επίμαχη περιοχή,  το σαλόνι και η τραπεζαρία είναι νόμιμα (εκτός  αναδασωτέας περιοχής) ενώ τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο παράνομα (εντός  αναδασωτέας)!   Υπάρχουν δε και περιπτώσεις , που  το σπίτι είναι νόμιμο αλλά  η είσοδος με την πρασιά έχει κριθεί  δασική….Από τον παράλογο χαρακτηρισμό δε,  δεν γλιτώνουν ούτε οι πλατείες της περιοχής.

Να σημειωθεί  ότι αυτά τα κτίσματα , βάσει αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων,δεν μπορούν να γκρεμιστούν καθώς είναι προ του 1975, όμως  πολλοί  ιδιοκτήτες –αν και θα ήθελαν-  φοβούνται να κάνουν και την όποια   παρέμβαση  λόγω της εκκρεμότητας του δασαρχείου. Έτσι όχι μόνο δεν  μπαίνουν στα ταμεία του κράτους  τα χρήματα της εξαγοράς  που όλοι είναι διατεθειμένοι να δώσουν, αλλά φρενάρεται και η τοπική οικονομία αφού σε περίπτωση που λυνόταν το θέμα οι περισσότεροι θα προχωρούσαν σε εργασίες ανακαίνισης-συντήρησης των σπιτιών τους.

Μία εκκρεμότητα που «σέρνεται» σχεδόν ένα αιώνα

Την δεκαετία 1920 – 1930 το Ελληνικό Δημόσιο απαλλοτρίωσε χιλιάδες εκκλησιαστικών στρεμμάτων γης με σκοπό την αποκατάσταση προσφύγων και ακτημόνων καλλιεργητών και κτηνοτρόφων.

Μεγάλο μέρος των εκτάσεως παρέμεινε αδιάθετο και αφέθηκε για τις ανάγκες των κτηνοτρόφων και των κατοίκων με δικαίωμα ξύλευσης και ρητό αποχαρακτηρισμό των δασικών νησίδων.

Στο τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου (1940-1945) και του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου (1945-1948) και δυνάμει του Αναγκαστικού Νόμου 1832/51 σε μεγάλο μέρος των αδιάθετων εκτάσεων διαμορφώθηκαν οικισμοί από οικογένειες αστέγων γηγενών οι οποίοι υπέβαλαν νομίμως και εμπροθέσμως αιτήσεις εξαγοράς οι οποίες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κατά την διάρκεια της επταετίας, ουδέποτε συζητήθηκαν λόγω της επικλήσεως από τα Δασαρχεία γενικών αποφάσεων αναδασώσεων από το 1930 έως το 1937.

Οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν ότι οι εκτάσεις αυτές δεν ήταν δασικές δεδομένου ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας με την αριθμ. 2915/1981 απόφασή του, έκρινε ότι «………μέχρι την έναρξη της ισχύος του Συντάγματος του 1975 οι κατά τις διατάξεις του Αγρ. Κώδικος, οι οποίες με την υπ’ αριθ. 249/1959 απόφαση του Αρείου Πάγου εκρίθησαν ως έχουσες χαρακτήρα δημοσίας τάξεως, προς αποκατάσταση ακτημόνων καλλιεργητών παραχωρούμενες ή αναγκαστικώς απαλλοτριούμενες εκτάσεις δεν επιτρεπόταν να διατεθούν για διαφορετικό από τον πιο πάνω σκοπό………» και συνεπώς δεν ήταν δυνατόν να αναδασωθούν.

Για τον λόγο αυτό, με υπόδειξη των οργάνων του δημοσίου, υπέβαλλαν αιτήσεις με τον 1832/1951 Α.Ν. περί εποικιστικών εκτάσεων ενώ θα μπορούσαν να υποβάλουν αιτήσεις με το άρθρο 46 παρ. 1 του ΝΔ 2501/1953  το οποίο προέβλεπε ότι «………1) Δημόσιαι  δασικαί  εκτάσεις  μέχρις  εκατόν  στρεμμάτων  αυθαιρέτως καταληφθείσαι  δι’  εκχερσώσεως  και  καλλιεργείας  κατά την εμπόλεμον περίοδον και την μετέπειτα της συμμοριακής δράσεως τοιαύτην μέχρι  της 1 Ιανουαρίου 1950 και μη παραχωρηθείσαι εις τρίτους διά παραχωρητηρίων μέχρι  της  δημοσιεύσεως  του  παρόντος  Ν.Δ.,  παραχωρούνται εις τους καταλαβόντας αυτάς παρά των οικείων Δασαρχών, εάν το εμβαδόν αυτών  δεν υπερβαίνει   τα  15 στρέμματα, παρά των Επιθεωρητών Δασών εάν το εμβαδόν αυτών είναι μείζον των 15 και μέχρι 30 στρεμμάτων, παρά των οικείων δε Νομαρχών εάν το εμβαδόν αυτών είναι μεγαλύτερον των  30  και  μέχρι  50 στρεμμάτων. Διά τας πέραν των 50 στρεμμάτων εκτάσεις αρμόδιος τυγχάνει ο Υπουργός της Γεωργίας ή ο Γενικός Διοικητής……..».

Σε κάθε δηλαδή περίπτωση το Ελληνικό Δημόσιο προέβλεπε την παραχώρηση των καλλιεργηθεισών κατά την διάρκεια της κατοχής και του «εμφυλίου πολέμου» εκτάσεων.

Μετά την έναρξη ισχύος του Συντάγματος  του έτους 1975 τα Δασαρχεία αντιμετωπίζουν τις εκτάσεις αυτές ως «δασικές – αναδασωτέες» βάσει γενικών αποφάσεων αναδασώσεων από το 1930 έως το 1937.

Τα σπίτια των ενδιαφερομένων έχουν κτισθεί όλα πολύ πριν το έτος 1975 και έχουν εκδοθεί αποφάσεις ποινικών Δικαστηρίων που τους έχουν απαλλάξει από την κατηγορία της καταπάτησης δασικών εκτάσεως κρίνοντας επί της ουσίας ότι οι εκτάσεις δεν είναι δασικές και ότι οι οικισμοί έχουν πλήρως διαμορφωθεί από το 1950.

Παρά ταύτα τα Δασαρχεία (και κυρίως του Πειραιά) συνέχισαν να στηρίζουν την άποψή τους ισχυριζόμενα ότι σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 2 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας τα Διοικητικά Δικαστήρια (και συνεπώς και η Διοίκηση) δεσμεύονται μόνο από τις «καταδικαστικές» αποφάσεις των Ποινικών Δικαστηρίων και όχι τις «αθωωτικές»(!!!).

Τον Δεκέμβριο του έτους 2016, μετά από πολλές καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και σε υποχρεωτική συμμόρφωση προς την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α με αρ. φύλλου 240/22-12-2016 ο Ν. 4446/2016, με την διάταξη του άρθρου 17 του οποίου τροποποιήθηκε η παρ. 2 του άρθρου 5 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, και ορίζει πλέον ότι:  Τα δικαστήρια δεσμεύονται και από τις αμετάκλητες αθωωτικές αποφάσεις, καθώς και από τα αμετάκλητα αποφαινόμενα να μην γίνει η κατηγορία βουλεύματα εφόσον έχουν κρίνει επί της ουσίας.

Τα Δασαρχεία όμως εξακολουθούν να μην συμμορφώνονται επικαλούμενα την υπ’ αριθ. 212/10-10-2017 γνωμοδότηση του Γ΄ Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους η οποία έκρινε ότι οι δεσμευτικές, βάσει του Νόμου, για τα Διοικητικά Δικαστήρια αποφάσεις  των Ποινικών Δικαστηρίων δεν δεσμεύουν και την διοίκηση….

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ