Συγκλονιστικές καταθέσεις στο Εφετείο: “Το Μάτι είναι ισόβια καταδίκη”

«Ο λόγος που ήθελα να σας μιλήσω σήμερα είναι ότι έξι χρόνια μετά όχι μόνο έχω τα σημάδια, τα πόδια μου έχουν αλλοιωθεί και κάνω ακόμα θεραπεία με λέιζερ. Προσπαθούν να βρουν χειρουργικές λύσεις αλλά ο χειρουργός μού έχει πει ότι πρέπει να ζω με το σώμα μου όπως είναι». Μέσα από την κατάθεση της Ιρλανδής Ζόι Κόλαχαν έγινε γνωστή, κατά τη διάρκεια της δίκης σε δεύτερο βαθμό, ακόμη μία τραγική ιστορία από τη μέρα που η φονική πυρκαγιά σκόρπισε τον θάνατο στο Μάτι, αφήνοντας πίσω της νεκρούς ή ζωντανούς-νεκρούς.

Η μάρτυρας βρισκόταν τότε στην Ελλάδα με τον σύζυγό της, Μπράιαν, για το γαμήλιο ταξίδι τους. «Τον έβλεπα να καίγεται ζωντανός. Και μετά “έφυγε”… Δεν ήθελα να ζήσω. Κάθε νύχτα που κλείνω τα μάτια μου είμαι πίσω στο Μάτι. Μου λείπει ο Μπράιαν», κατέθεσε και περιέγραψε τις στιγμές που οι φλόγες περικύκλωσαν το σπίτι στο οποίο έμεναν, χωρίς να υπάρξει κάποια προειδοποίηση και χωρίς να έρθει βοήθεια: «Σαν να ήμασταν εγκαταλελειμμένοι. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουμε απαντήσεις. 104 άτομα έχουν χαθεί κι άλλοι ζούμε σαν ζωντανοί-νεκροί. Και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς».

«Την ημέρα εκείνη υπήρχε διάχυτη μια ζέστη, σαν να προερχόταν από την κόλαση. Υπήρχε σκοτάδι, καπνός, μια φωτιά τόσο δυνατή που δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον» κατέθεσε η μάρτυρας και συνέχισε: «Στον δρόμο συναντήσαμε πέντε παιδιά μόνα τους. Τα πήραμε μαζί μας και από το πουθενά εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο με τρεις ενήλικες. Ανοίξαμε την πόρτα και τα βάλαμε μέσα. Αλλά καταλάβαμε ότι δεν είχε χώρο για εμάς, οπότε μπήκαμε στο πορτμπαγκάζ. Οι φλόγες ερχόντουσαν πάνω στο αυτοκίνητο. Τα μαλλιά μου άρπαξαν φωτιά και έλιωναν στο πρόσωπό μου. Ό,τι είχε μείνει από το φόρεμά μου είχε πιάσει φωτιά. Και τότε το αμάξι συγκρούστηκε… Ένα δέντρο έπεσε πάνω μας και κυρίως πάνω στον Μπράιαν. Το χέρι με το οποίο κρατούσα το αμάξι είχε λιώσει και με το άλλο κρατούσα τον Μπράιαν. Μόλις τον άφησα, έπεσε μέσα στη φωτιά και άρχισε να φωνάζει. Η τελευταία του κουβέντα ήταν “γιατί”. Συνέχιζα να φωνάζω το όνομά του, ενώ τον έβλεπα να καίγεται ζωντανός. Και μετά έφυγε… Εκεί που καθόμουν ξαφνικά εμφανίστηκε κάποιος που φορούσε στολή πυροσβέστη και με πήρε μέσα από ένα τείχος φωτιάς».

Η μάρτυρας έχει γράψει βιβλίο για τις τραγικές αυτές στιγμές. Όπως είπε, «έχασα τον αγαπημένο μου κι από τότε, αν και οι φίλοι μου μου λένε να προχωρήσω, δεν έχω αγάπη, δεν έχω σχέσεις, ντρέπομαι για το σώμα μου και δεν θέλω να το δει κανείς. Δεν θα έπρεπε… Άλλοι είναι αυτοί που θα πρέπει να νιώσουν άσχημα. Και κάθε νύχτα που κλείνω τα μάτια μου, είμαι πίσω στο Μάτι. Μου λείπει ο Μπράιαν. Και το μόνο που βλέπω στα όνειρά μου είναι το Μάτι, πως χάνω τον Μπράιαν. Μπορεί να νομίζετε ότι έξι χρόνια είναι πολύς χρόνος αλλά για μένα το Μάτι είναι μια ισόβια καταδίκη».

eurokinissi

Συγκλονιστικές καταθέσεις στη δίκη για το Μάτι: «Νιώθω ότι μας κοροΐδεύουν όλους»

Ένα δριμύ κατηγορώ ήταν η κατάθεση του Γιώργου Καΐρη που έχασε τη σύντροφό του και περιέγραψε την πλήρη ανυπαρξία κάθε αρμόδιας υπηρεσίας όχι μόνο πριν από τον όλεθρο αλλά και μετά, όταν ξεκίνησε «ο Γολγοθάς».

Ο μάρτυρας κατέθεσε ότι «ο Δήμος ήταν ανύπαρκτος. Δεν είχαν ούτε λίστα νεκρών ούτε τίποτα. Το 112 δεν λειτούργησε. Στην Κινέττα εκκενώθηκαν τρία χωριά, σε εμάς τίποτα. Επί 77 λεπτά έκαιγε η φωτιά ανεξέλεγκτη. Και ο κύριος Τόσκας δεν βρήκε υπηρεσιακό λάθος… Ο κύριος Τερζούδης είπε ότι θα έκανε το ίδιο… Έχουμε φτάσει σε μια δίκη για πλημμελήματα, σαν να δικάζουμε μια ζημιά σε ένα αυτοκίνητο. Ντρέπομαι… Δυστυχώς νιώθω ότι μας κοροϊδεύουν όλους. Έχουμε φτάσει σε μια δίκη όπου προσπαθούμε να κερδίσουμε τον χρόνο για να μην παραγραφεί».

«Μόνοι μας μέσα στην κόλαση του Δάντη»

Η Καλίτσα Αναγνώστου, πολυεγκαυματίας όπως και ο πεντέμισι ετών γιος της, κατέθεσε για όσα βιώνουν μετά τη φωτιά: «Έχουμε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη εμείς που απλά κοιμόμασταν εκείνο το απόγευμα… Ο γιος μου θα είναι εσαεί ασθενής λόγω των εγκαυμάτων. Ήμασταν εκεί μόνοι μας μέσα στην κόλαση του Δάντη, με ανθρώπους να ουρλιάζουν τη μια στιγμή και μετά σιωπή. Γιατί κάποιοι δεν έκαναν το βασικό: να μας πουν να φύγουμε… Ούτε καν εκκένωση, απλά να φύγουμε από τη Μαραθώνος».

«Ακούστηκε για άναρχη δόμηση του Ματιού και για το ότι δεν ξέραμε πού να πάμε. Για τους νεκρούς φταίμε οι ίδιοι γιατί ήμασταν εκεί. Δικές τους ευθύνες δεν υπάρχουν. Περάσαμε 19 μήνες να ακούμε παραποιήσεις της αλήθειας και να λένε πως όλα καλά τα κάνανε», τόνισε η μάρτυρας.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr