Η έννοια του κεκτημένου είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια πολλών και διαφορετικών ερμηνειών. Και όμως στον χώρο εργασίας πολλές φορές οι εργαζόμενοι αναγκάζονται στην καθημερινότητα να μάχονται για τα κεκτημένα δικαιώματά τους και να αντιμετωπίζουν σοβαρές αρνητικές συνέπειες για αυτόν τον αγώνα τους.
Γράφει
η εργατολόγος
Μάρλεν Θ.
Ασημακοπούλου
Στην χώρα μας τα χρόνια της «κρίσης» έχει σημειωθεί μια τεράστια αύξηση των φαινομένων κατάργησης των «εργασιακών κεκτημένων» με την αποδυνάμωση του εργατικού δικαίου και την ψήφιση νόμων που έχουν πλήξει το σύνολο των εργαζομένων αλλά και των συνταξιούχων οι οποίοι με την επί δεκαετίες εργασία τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στα έσοδα του κράτους μέσω των εισφορών τους.
Μείωση μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων και επιδομάτων για τους υπαλλήλους του Δημοσίου, απώλεια των θέσεων εργασίας χωρίς την καταβολή συχνά ούτε καν αποζημίωσης, αύξηση ελαστικών μορφών εργασίας στον ιδιωτικό τομέα με ταυτόχρονο σε πολλές περιπτώσεις εξαναγκασμό του απασχολούμενου σε αδήλωτη υπερωριακή απασχόληση χωρίς την λήψη της ανάλογης αμοιβής, ενίσχυση της «μαύρης εργασίας», αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών είναι μερικές από τις ριζικές αλλαγές που βίωσαν και βιώνουν εκατομμύρια συμπολιτών μας οι οποίες και διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό εργασιακό τοπίο που παραπέμπει σε θλιβερές καταστάσεις άλλων εποχών.
Το ερώτημα ωστόσο που δικαιολογημένα δημιουργείται είναι ένα: ποια είναι η αντίδραση της κοινωνίας μπροστά στην ευθεία καταπάτηση των κεκτημένων δικαιωμάτων; Η απάθεια; Η αδιαφορία; Η συνήθεια και αποδοχή θεωρώντας ότι δεν υπάρχει διέξοδος;
Είναι μεγάλο λάθος να «συναινούμε» σιωπηλά στην επιβολή βλαπτικών μέτρων που θίγουν κατακτήσεις αιώνων αντί να απαιτούμε βελτίωση της δύσκολης εργασιακής πραγματικότητας. Η ανάκαμψη της οικονομικής θέσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων συνεπάγεται και ενεργή συμμετοχή τους στην αναθέρμανση της αγοράς η οποία αυτομάτως δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό από το Κράτος που οφείλει να αφουγκράζεται την κοινωνία διαρκώς και αδιαλείπτως, αλλά και από τους ιδίους τους πολίτες που οφείλουν από την πλευρά τους να μην εφησυχάζουν και να διεκδικούν πάντα με τους ενδεδειγμένους τρόπους το καλύτερο και πιο επωφελές γι αυτούς.
*Δικηγόρος – Εργατολόγος, υποψήφια Ευρωβουλευτής ΕΝΥΠΕΚΚ – ΟΡΘΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
