Ανδρέας Αναγνωστάκης: Πενήντα (50) χρόνια από τη δίκη της Χούντας – Ιστορικές αναλήθειες και αλήθειες

Την 24 Αυγούστου 2025 η εφημερίδα το “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ” σε ρεπορτάζ με τίτλο “ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΙΣΟΒΕΙΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΙΣΟΒΕΙΑ” (Σελίδες 22 – 24) παρέθεσε μεταξύ των άλλων πως “ο τότε νεαρός δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος κατάθεσε μήνυση στις 9-9-1974 με βάση την οποία οι πραξικοπηματίες οδηγήθηκαν δέκα μήνες μετά στο εδώλιο του κατηγορουμένου”.

“Οτι ήταν αυτός και μόνο, που προκάλεσε τη δίωξη των πραξικοπηματιών για τα εγκλήματα της στάσης και της εσχάτης προδοσίας”. (Σελίς 23).

Πως, συμπαρατάχτηκαν τότε στο πλευρό του και οι συνάδελφοί του Ευάγγελος Γιαννόπουλος, Γρηγόριος Κασιμάτης, Φοίβος Κούτσικας και Κωνσταντίνος Αναγνωστάκης.

Πως είναι ο μόνος επιζών από τους συντελεστές της Δίκης. Δηλαδή πως όλοι οι άλλοι πέθαναν.

Αυτά, δημοσιεύονταν και στο παρελθόν, από το 1974 -μόνιμα και συνεχώς- δια των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δημοσιεύονται δυστυχώς και τώρα. Και με κάθε βεβαιότητα, θα συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται και μελλοντικά.

Οι παραθέσεις αυτές, είναι ανακριβείς, αναληθείς και παραπλανητικές.

Προς άρση της απαράδεκτης αυτής κατάστασης και τακτικής, πρέπει να παρατεθούν τ’ ακόλουθα:

Οπως είναι γνωστό, την 23 Ιουλίου 1974 η Χούντα των Συνταγματαρχών, εγκατελειμένη από τους Αμερικανούς, κατέρρευσε.

Την επομένη ημέρα -24 Ιουλίου 1974- ο Κων/νος Καραμανλής ανέλαβε την διακυβέρνηση της Χώρας.

Από της ημερομηνίας αυτής, Πολιτεία, Εισαγγελείς κ.λ.π. στάθηκαν αποστασιοποιημένοι από όσα είχαν συμβεί και τις εξελίξεις. Κυριολεκτικά, με σταυρωμένα τα χέρια.

Δεν κατεδίωξαν κανέναν αυτεπαγγέλτως, για την ανατροπή της Δημοκρατίας και γενικά για κανένα αδίκημα της Επταετούς δικτατορίας.

Λίγο αργότερα άρχισαν να πέφτουν βροχή, οι μηνύσεις πολιτών στην Εισαγγελία για πολλά αμαρτήματα της ομάδας των Στασιαστών και των συνεργών τους.

Μεταξύ των μηνύσεων αυτών, ήταν και η μήνυση του Αλέξανδρου Λυκουρέζου που κατά τον ίδιο, συνέταξε, με τον ασκούμενο δικηγόρο Πέτρο Μακρή-Στάϊκο και κατέθεσε την 9-9-1974 στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών.

Η μήνυση αυτή, όπως είναι παγκοίνως γνωστό αλλά και σύμφωνα με όσα έχουν γίνει παραδεκτά από τον ίδιο σε αναρτήσεις και συνεντεύξεις του, περιείχε μόνο το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας για 15 χουντικούς μόνο.

Το αδίκημα της Εσχάτης προδοσίας, διαπράττεται, όταν κάποιος αποπειράται και επιτυγχάνει με σωματική βία ή με απειλές σωματικής βίας να παρεμποδίσει, αυτόν που ασκεί την συνταγματική εξουσία. Ή να τον εξαναγκάσει να επιχειρήσει και να επιτύχει πράξη, από την εξουσία αυτή, μεταβάλλοντας το πολίτευμα του Κράτους. Η προβλεπόμενη ποινή είναι ισόβεια κάθειρξη.

Η παραπάνω μήνυση, όπως είναι γνωστό, δεν περιείχε ούτε σωματική βία, ούτε απειλές, εναντίον του τότε Ανώτατου άρχοντα. Δηλαδή του Βασιλιά Κωνσταντίνου.

Κατά συνέπεια η μήνυση, δεν ήταν νομικά θεμελιωμένη και απέβαινε εξ αρχής απορριπτέα.

Διότι, οι κατηγορούμενοι, θα μπορούσαν να ισχυριστούν απολογούμενοι, ότι ο βασιλιάς, τους αποδέχτηκε. Εφ’ όσον την ημερομηνία του πραξικοπήματος (21 Απριλίου 1967 ώρα 5.30 πρωϊνή) οι τρεις εκ των πρωταιτίων, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός και Νικόλαος Μακαρέζος, εμφανίστηκαν στα Ανάκτορα του Τατοΐου και ο Βασιλιάς, δεν τους διέταξε να καταθέσουν τα όπλα. Απλά τους άκουσε. Ακόμη, την ίδια ημερομηνία, ο βασιλιάς τους όρκισε ως Κυβέρνηση, με Πρωθυπουργό τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια, που ήταν της επιλογής του. Τέλος, διότι την ημερομηνία αυτή, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Γρηγόριος Σπαντιδάκης, είχε στείλει Επιστολή δια των “τριών” στον Βασιλιά, ότι “η Επανάσταση είχε γίνει, για να σωθεί η χώρα από το χάος και για να εξασφαλιστεί το παρόν και το μέλλον του Στέμματος”.

Παραπέρα η μήνυση Λυκουρέζου, δεν περιείχε το έγκλημα της “Στάσης” καθόλου.

Το έγκλημα τούτο συγκροτείται, όταν τρείς ή περισσότεροι Στρατιωτικοί ενωμένοι, παίρνουν τα όπλα για να δημιουργήσουν αναταραχή και αρνούνται να τα καταθέσουν, όταν Ανώτεροι τους διατάξουν. Η προβλεπόμενη ποινή του αδικήματος αυτού ήταν ο θάνατος.

Η άνω μήνυση Λυκουρέζου και το περιεχόμενό της, έχει γραφτεί στον Τύπο και έχει συζητηθεί ευρέως, πως ήταν εν γνώσει του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, πριν κατατεθεί.

Πιθανότατα επιθυμούσε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, να λείπει από την μήνυση το αδίκημα της “Στάσης”, για να μην επιβληθεί η ποινή του θανάτου στους πραξικοπηματίες και αναγκαστεί ο ίδιος, να δώσει “χάρη” σ’ αυτούς, μετατρέποντας την θανατική ποινή σε ισόβεια κάθειρξη, που θα τον εξέθετε στον Λαό.

Η μήνυση Λυκουρέζου δύο ημέρες μετά την κατάθεσή της, την 11-9-1974, όπως γράφτηκε στον Τύπο, διαβιβάστηκε, από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, στην Στρατιωτική Δικαιοσύνη επειδή οι “μηνυθέντες”, όταν τέλεσαν τ’ αδικήματα, ήταν Στρατιωτικοί.

Ετσι δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός Λυκουρέζου, ότι δεν περιέλαβε το αδίκημα της “Στάσης” στην μήνυσή του, γιατί υπελόγισε πως αυτή θα πήγαινε στην Στρατιωτική δικαιοσύνη, στην οποία “εκείνη την περίοδο δεν μπορούσε να έχει εμπιστοσύνη”. (Μακελειό 18-4-2019).

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούσαν τα εγκλήματα της “Στάσης και της εσχάτης προδοσίας” να δικαστούν από τα Στρατιωτικά δικαστήρια, αφού το Δ ́ ψήφισμα της Ελληνικής Βουλής, καθόριζε, ως “στασιαστικό” το Κίνημα της 21ης Απριλίου 1967. Και όριζε αρμόδιο, να δικάσει όλα τα εγκλήματα των Στασιαστών, το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών.

Σημειωτέον, πως κατά δημοσιεύσεις στον Τύπο, η άνω μήνυση Λυκουρέζου, -χωρίς ούτε καν να περιέχει πρόταση και γνωστοποίηση Μαρτύρων- “υποβλήθηκε με βάση το Αστικό Δίκαιο εναντίον των πρωτεργατών του πραξικοπήματος, επειδή ο ίδιος και ο συνεργάτης του υπέστησαν ζημία καθώς από τις ενέργειες των μηνυθέντων, παρεμποδίστηκε η επαγγελματική τους ανέλιξη”.

Αυτά τα “κενά, χαώδη, αντιφατικά και ύποπτα”, όταν διαπίστωσε η Ένωση Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος, (Πρόεδρος Ευάγγελος Γιαννόπουλος) σε έκτακτη συνέλευση των μελών της, αποφάσισε να επέμβει.

Ως πρώτη κίνηση, ανέλαβε να εντοπίσει τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος και να συγκεντρώσει το αποδεικτικό υλικό.

Αυτό βάρυνε κυρίως εμένα, που επί Κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, ήμουν ο ιδιαίτερος Γραμματέας του Υπουργού Δημόσιας Τάξης -Πολυχρόνη Πολυχρονίδη- και ήταν πάρα πολύ δύσκολο και χρονοβόρο. Γιατί, έπρεπε να βρεθούν οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος και η δράση καθενός, σ’ αυτό. Να μην ξεφύγει κανείς. Αλλά και να μην εμπλακεί κάποιος άσχετος.

Μετά την εντόπιση των παραπάνω και τη συλλογή του αποδεικτικού υλικού, η Ένωση Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος, συνέταξε τη μήνυση. Την κατέθεσαν την 11-10-1974 οι εκπρόσωποί της δικηγόροι, Ανδρέας Αναγνωστάκης, Γρηγόρης Κασιμάτης και Φοίβος Κούτσικας κατά των Πρωταιτίων του πραξικοπήματος στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών.

Δι’ αυτής εγκαλούσαν 52 Στρατιωτικούς. Και πρότειναν προς εξέταση 40 μάρτυρες κατηγορίας.

Κατεμήνυσαν αυτούς, για τα εγκλήματα της Εσχάτης προδοσίας για την οποία όπως προλέχθηκε προβλέπονταν η ποινή της ισόβειας κάθειρξης. Και της Στάσης για την οποία προβλέπονταν η ποινή του θανάτου.

Η μήνυση της Ενωσης, “ήταν η πιο σημαντική από όλες όσες είχαν υποβληθεί”.

Ηταν η μόνη που έφερε τους πραξικοπηματίες στο Ακροατήριο. Και βάσει αυτής, δίκασε το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών τους πραξικοπηματίες, κατά την δικάσιμη της 28 Ιουλίου 1975 και τις λοιπές ημέρες που επακολούθησαν, μέχρις της έκδοσης της Απόφασης.

Ολες οι υπόλοιπες μηνύσεις, συγκεντρώθηκαν στις Εισαγγελίες, μπήκαν σε τάξη και κατόπιν μοιράστηκαν στα διάφορα Δικαστήρια που ήταν αρμόδια, να δικάσουν την κάθε μία.

-Αυτά περιέχονται στο βιβλίο του Προέδρου του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, Γιάννη Ντεγιάννη, “Η ΔΙΚΗ” (Σελίς 18)-.

Κατά την έναρξη, της συζήτησης της υπόθεσης, στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών και πριν καλέσει ο Πρόεδρος τον πρώτο μάρτυρα, παρουσιαστήκαμε ο Λεωνίδας Κύρκος (ΚΚΕ Εσωτερικού) ο Χαράλαμπος Δρακόπουλος (ΚΚΕ) μετά Συνηγόρων και εγώ, (Ανδρέας Αναγνωστάκης) ως εκπρόσωπος της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος και δηλώσαμε, ότι παριστάμεθα ως πολιτικώς ενάγοντες εναντίον των κατηγορουμένων προσωπικά, για την ηθική και υλική βλάβη που μας προκάλεσαν τα εγκλήματα του πραξικοπήματος και τα εντεύθεν της Επταετίας, που διήρκεσε η Δικτατορία.

-Αυτά περιέχονται στην σελίδα 42 του άνω Βιβλίου του Προέδρου, Γιάννη Ντεγιάννη-.

Στον Τύπο καταχωρήθηκε τότε, πως οι θέσεις μου στο Ακροατήριο περί την Πολιτική Αγωγή, περιείχαν το Βασικό Αίτημα. Συγκεκριμένα, πως σε μία εμπεριστατωμένη αγόρευση παρέθεσα, Ενδεικτικά:

“Οτι κάθε πολίτης που ζημιώθηκε από οποιοδήποτε αδίκημα μπορεί να παραστεί ως Πολιτικώς ενάγων, ανεξαρτήτως αν το αδίκημα στρέφεται κατά της ασφάλειας της χώρας ή κατά της στρατιωτικής πειθαρχίας. Οι στασιαστές στην προκειμένη περίπτωση, έλαβαν τα όπλα, χωρίς Αδεια και δεν τα κατέθεσαν, όταν διατάχθηκαν από τους Ανώτερους.

Επιπλέον οι κατηγορούμενοι, κατά την ημέρα του πραξικοπήματος και καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας αφαίρεσαν ζωές ανθρώπων, άφησαν ανάπηρους πολίτες από βασανιστήρια, γέμισαν εξορίστους τα νησιά, και γενικά βιοπραγούσαν κατά των πολιτών, κατά των πραγμάτων και κατήργησαν τις θεμελιώδεις ελευθερίες των ελλήνων πολιτών. Αυτά δίδουν το δικαίωμα σε κάθε παθόντα, να παραστεί ως πολιτικώς ενάγων, κατά των κατηγορουμένων προσωπικώς. Και όχι κατά τους κράτους που διέλυσαν”.

Μετά τις παραπάνω ξεκάθαρες θέσεις για τα βασικά αιτήματα, άρχισε “ύποπτα” η παραποίηση του ονόματός μου από Ανδρέας σε Κωνσταντίνο, το οποίο καθ’ υποβολή ορισμένων, πέρασε στα ΕΠΙΣΗΜΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΤ και στον Τύπο. Και διατηρείται ακόμη.

Και η αλλοίωση του επιθέτου μου, -από μέρος του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου- από Αναγνωστάκης, σε Αναγνωστόπουλο, Αναγνωστίδη, Αναγνωστιάδη, Αναγνωστακάκη κ.λ.π.

Οι αλλοιώσεις αυτές σκόπευαν στη σύγχυση αναγνωστών και τηλεθεατών, περί το πρόσωπό μου. Και διευκόλυναν να παρουσιάζεται σήμερα ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, “ως ο μόνος επιζών μηνυτής!”.

(ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ 24 Αυγούστου 2025 “ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΙΣΟΒΕΙΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΙΣΟΒΕΙΑ” Σελίς 23).

Το Δικαστήριο, παρά την μεγάλη μάχη στο ακροατήριο της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος, απέρριψε το αίτημα της παράστασης πολιτικής αγωγής, με μία κατά την άποψή μου, τυπολατρική αιτιολογία.

Συγκεκριμένα παρέθεσε, πως, αν έκανε δεκτό το αίτημα, όλοι οι Ελληνες θα στρέφονταν κατά του Ελληνικού Δημοσίου για αποζημίωση.

Αν η πολιτική αγωγή της Ενωσης κατά των κατηγορουμένων προσωπικώς, γινόταν δεκτή, θα διευρύνετο η διαδικασία και θα έφτανε μέχρι τον ξένο παράγοντα που επέβαλε την δικτατορία στη χώρα.

Τα ονόματα όσων συνετέλεσαν στην καταδικαστική απόφαση των κατηγορουμένων αναφέρει, ο Πρόεδρος Γιάννης Ντεγιάννης, στο ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ κυρίων ονομάτων στο τέλος του βιβλίου του, “Η ΔΙΚΗ.” -σελίς 210-.

Το όνομα Λυκουρέζος, δεν αναφέρεται.

ΔΕΝ αναφέρεται γενικά το όνομα κανενός, από αυτούς, που έως σήμερα διαδίδουν πως η μήνυσή τους και οι παραστάσεις τους ήταν, η αφετηρία για να οδηγηθούν οι πρωταίτιοι της χούντας στο δικαστήριο και να καταδικαστούν τον Αύγουστο του 1975. (ΤΟ ΒΗΜΑ 9-9-2025.)

Έχουν περάσει πενήντα (50) χρόνια από την Δίκη της Χούντας. Ηδη, αυτή πέρασε στην Ιστορία. Ομως τα γεγονότα της, πρέπει να διορθωθούν σε αληθινά και να παραμείνουν αναλλοίωτα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ, πρέπει να θεμελιώνεται σε αληθινό Βάθρο. Αλλιώς, γίνεται βλαπτική για το μέλλον!

*Του Ανδρέα Αναγνωστάκη, Ποινικολόγου, Μηνυτή της Χούντας των Συνταγματαρχών, εκ μέρους της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδας.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr