Αντώνης Π. Αργυρός: Ηρώων και μαρτύρων μνήμη

«Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!»

Κ. Ουράνης

Πέρασαν ογδόντα πέντε χρόνια, από τη μεγάλη μέρα της 28 Οκτωβρίου 1940, όπου το Έθνος σύσσωμο βροντοφώναξε το μεγάλο ΟΧΙ.

 Άλλωστε είναι αλήθεια ότι αυτός ο Εόπος ακολουθεί απαρασάλευτα την ίδια διαχρονική Απόφαση και τον Όρκο των Αθηναίων Εφήβων «την πατρίδα ούκ ελάσσω παραδώσω» και η Ελληνική ιστορία επαναλαμβάνεται:

Θερμοπύλες το 480 π.Χ. Ο Λεωνίδας, όταν ο Ξέρξης του ζήτησε να παραδώσει τα όπλα, του απήντησε το περίφημο «μολών λαβέ»!

Στις 21 Μαΐου 1453, ο σουλτάνος έστειλε πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη. Ζητούσε την παράδοση της πόλης με την υπόσχεση να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όσους το επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους. Ο Κωνσταντίνος απάντησε:

«Τό δέ τήν πόλιν σοι  δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γάρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Δηλαδή, σε σύγχρονη απόδοση:

«Το να σου (παρα)δώσω όμως την πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν θα υπολογίσομε τη ζωή»

Ήρθε το ευλογημένο 1821, το απίστευτο γεγονός της Εθνικής Παλιγγενεσίας, που στάθηκε απέναντι σ’ όλους τους ισχυρούς του κόσμου, σύντριψε τις αλυσίδες της σκλαβιάς, με θυσίες και αίματα, μια συνέχεια της Ιστορίας του τόπου μας γραφεί ο ποιητής για το Μεσολόγγι: «Δεν κλαίουν για το σκοτωμό, δεν κλαίν που θα πεθάνουν μον’ κλαιν που σώσαν το ψωμί τους έφαγε η πείνα»

Το ελληνικό Έθνος αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, χωρίς κραυγές και φανφάρες για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, το οποίο αντέταξε η Ελλάς  κατά τον βαθύ όρθρο της ιστορικής εκείνης ημέρας. Μιας μέρας που χρειάζεται περισυλλογή, σεβασμό, ταπεινότητα κι όχι κούφια λόγια. Το αίμα που χύθηκε στους εθνικούς αγώνες είναι το λίπασμα στο δένδρο της λευτεριάς μας, δεν είναι για οποιαδήποτε ευκαιριακή εκμετάλλευση.

Ήταν η 28/10/40 η αρχή μιας εκστρατείας που όλοι τη λένε “Έπος του 1940 ” που κάλυψε το πιο ένδοξο μέρος της. Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον Ιταλικό Στρατό σε υποχώρηση. Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, οι Ελληνικές δυνάμεις είχαν προωθηθεί στο ένα τέταρτο σχεδόν του εδάφους της Αλβανίας, καταλαμβάνοντας κατά σειρά τις πόλεις: Κορυτσά, Πόγραδετς, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα, απελευθερώνοντας έτσι τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου για τρίτη φορά μέσα στον 20ό αιώνα.

Η μεγάλη αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε. Ο Ελληνικός Στρατός είχε: 11.911 νεκρούς, 42.845 (ή 61.000 σύμφωνα με άλλη εκδοχή τραυματίες), 10.000 ή (25.000 κατά άλλη εκδοχή) νεκρούς από το ψύχος ή άνδρες με κρυοπαγήματα), 1.342 αγνοούμενους και 2.392 αιχμαλώτους. Επακολούθησε η Γερμανική επίθεση (Απρίλιος 1941), η Μάχη της Κρήτης κόστισε περισσότερο στους Γερμανούς σε ανθρώπινο δυναμικό από την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία και την ηπειρωτική Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941.

Ειδικά, για το επίλεκτο Σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, το οποίο ως τότε είχε πετύχει σημαντικά κατορθώματα η Κατοχή(1941-1944).Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν εγκατέλειψαν την πολεμική προσπάθεια και συνέχισαν τον αγώνα σε ξηρά, θάλασσα κι αέρα, με τη βοήθεια των συμμάχων, από τα εδάφη της Μέσης Ανατολής, με σπουδαία συνεισφορά στο συμμαχικό αγώνα(Ελ Αλαμέιν, Ρίμινι (ΙΙΙ Ο.Τ), Σικελία  Νορμανδία  (τα Α/Τ «Κριεζής» και Α/Τ «Τομπάζης»), τα δοξασμένα πλοία (Υ/Β) Τρίτων, (Α/Τ) Β.ΟΛΓΑ, (Α/Τ) ΑΔΡΊΑΣ Στην υπόδουλη Ελλάδα αναπτύχθηκε ρωμαλέα η Εθνική Αντίσταση.

Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων  από τους 77.000 Εβραίους που ζούσαν στην Ελλάδα τις παραμονές του Β Παγκοσμίου Πολέμου, μόλις 10.000 κατάφεραν να επιβιώσουν από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης, ενώ ο Ελληνικός πληθυσμός υπέστη φρικτές θηριωδίες (Καλάβρυτα, Κάνδανος, Δίστομο, Λιγκιάδες κ.λπ.), Οι ανθρώπινες απώλειες της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου υπολογίζονται μεταξύ 300.000 και 770.000 αμάχων και 20.000 έως 35.000 στρατιωτών. Ανυπολόγιστες υπήρξαν και οι υλικές καταστροφές που οδήγησαν σε πλήρη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.

Η έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα του λιμού τον χειμώνα του 1941-42, οπότε και υπολογίζεται πως 300.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Το γεγονός αυτό υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές τραγωδίες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σημαντικό σκέλος της ηθικής αποκατάστασης των θυμάτων, εκτός από την αναγνώριση των δεινών που προκάλεσε η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα, συνιστά και η καταβολή επανορθώσεων και αποζημιώσεων, καθώς και η απόδοση αναιρεθέντων πολιτιστικών θησαυρών που η Γερμανία πεισματικά αρνείται.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Στις 20 Ιουλίου -16 Αυγούστου του 1974 κάποια παιδιά της Ελλάδας, μόνοι και προδομένοι από παντού, στάθηκαν και έπεσαν πιστοί στο όρκο τους υπερασπιζόμενοι το «νησί της Αφροδίτης» απ’ τον  βάρβαρο Αττίλα, όπου «Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους  μόνο με την καρδιά τους»(Γ. Ρίτσος, Ρωμιοσύνη).Οι ένοχοι της προδοσίας έμειναν ατιμώρητοι. Ένας λαός δεν μπορεί να ελπίζει αν δεν έχει συλλογική συνείδηση και μνήμη της ιστορίας, του παρελθόντος του και του πολιτισμού του.

Επίλογος

Δυστυχώς για τους πεσόντες στους εθνικούς μας αγώνες, τους λησμονούμε και τους θυμόμαστε στις Εθνικές Επετείους, όμως όταν πολεμούσαν για την Πατρίδα, δεν ήταν αριθμός, ήταν ένα σύνολο παλληκαριών που «τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι»,΄έπεσαν για την ΕΛΛΑΔΑ για να είμαστε εμείς λεύτεροι.

Σε μια ταραγμένη εποχή, όπου γύρω μας ξυπνούν τα πάθη και οι διχασμοί του παρελθόντος, οφείλουμε να βεβαιώσουμε ότι η ιστορία του ΟΧΙ  καθημερινά, περνά στις επόμενες γενιές των Ελλήνων και όχι μόνον, την ευθύνη της εγρήγορσης. Η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με αίμα, ιδρώτα και ψυχή.

«Ραγιᾶς ὁ Ἕλληνας δέν ζεῖ καί ξέρει νά πεθαίνῃ»

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr