Δημήτρης Παξινός: Ανθρωπισμός και βαρβαρότητα – Υπόθεση κάθε Ανθρώπου

Παλιά υπήρχαν δύο κινήματα υπέρ της ειρήνης και της ελευθερίας. Του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια προστέθηκε και τρίτο. Της φιλελεύθερης παράταξης. Κι οι τρεις όμνυαν στο όνομά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολύ απλά στον ανθρωπισμό. Μόνο που αυτός είχε χρώμα. Κι ανάλογα έπραττε. Ήταν η εποχή του μοιρασμένου ημισφαιρίου. Των δύο πόλων. Ανατολής και Δύσης. Κι οι μεν κι οι δε είχαν δίκιο. Τα έβλεπαν χρωματιστά κι οι οδηγίες εντολές ήταν ανάλογης υφής. Αυτά μέχρι την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. Παρά ταύτα ο ανθρωπισμος ήταν κι εθεωρείτο προνόμιο αριστερών οργανώσεων. Κι ήταν αποδεκτό κι απ τους αντιπάλους. Όπως και η κλιματική αλλαγή. Προνομιακό πεδίο ιδίων οργανώσεων, που εισέπραξαν και τεράστια ποσά επιχορήγησης και σε μεγάλο βαθμό ενθυλακωθηκαν απ τους επιτηδειους. Πράγμα όχι ασύνηθες. Τι είναι όμως ανθρωπισμός, αλήθεια. Συμπόνοια. Συμπαράσταση! Αλληλεγγύη στον συμπάσχοντα. Ανεξαρτήτως γενετικής καταγωγής, ιδεολογίας, ιδεοληψίας, θρησκεύματος, ή άλλου διαχωριστικού ανθρώπων.

Πώς μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος τις κατασκευασμένες ταμπέλες και να φθάσει σ αυτο το απλό αλλά τόσο ουσιώδες συναίσθημα. Στην υψηλότερη, ίσως,αρετή. Γιατί μόνο τότε μπορεί να πει και να ευφρανθεί την αιώνια πηγή νεότητας και υπερβατικής θεώρησης. Χωρίς μίσος, κακία, φθόνο, υποτίμηση, οίηση. Είναι όμως τόσο δυσκολο; Να ξεπεράσει κατεστημένες αντιλήψεις, θεολογικές, ιστορικες αναφορές και διδαχές, περί περιούσιου λαού, περί ανωτέρας φυλής. Όλα, σχεδόν,είναι ψευδεπίγραφα κι έρχεται η απονομιμοποιηση κράτους Δικαίου και Ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο ξεπεσμός κι ο ευτελισμός των διεθνών δικαστηρίων. Η νομιμοποίηση της βίας, μ όποια ονομασία κι αν επενδύεται για να δικαιολόγησε την βία. Την δολοφονία αμάχων, γυναικών και παιδιών. Ολοφάνερα μπρος στα μάτια μας.

“Στο όνομά της Ανθρωπότητας, λέει ο Αντόνιο Γκουτέρες, σταματείστε τις σφαγές στη Γάζα.” Για τ όνομα του Θεού, σταματειστε τη γενοκτονία. Να σκοτώνετε άμαχο πληθυσμό. Ματαίως όμως. ‘Αν αυτό είναι ο άνθρωπος ” αναρωτιόνταν ο Ιταλοεβραίος συγγραφεας Πριμο Λέβι που φυλακίσθηκε στο στρατοπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς. Η Ανθρωποτητα απονεκρωμένη. Κι αποστεωμένη. Κι αναζητάς το αυτονόητο. Συμπόνοια. Απ τον συνάνθρωπο για τον συνάνθρωπο. Ψάχνεις. Κι αίφνης τους βρίσκεις. Δίπλα. Ακούς ότι υπάρχει γιατρός. Σπουδαία. Σε κρατικό νοσοκομείο. Ευαγγελισμός. Θωρακοχειρουργός. Έμεινε. Προσφορά στον πάσχοντα. Στον όρκο του Ιπποκράτη. Χαρά της.Αυτη είναι η Ευτυχία! Χωρις ετικέτες. Χωρις πολλα λόγια. Χωρίς δώρο η δωράκια. Και παίρνεις ελπίδα. Κι ελπίζεις. Στον άνθρωπο. Στους γιατρούς που σπεύδουν στην Γάζα, με κίνδυνο της ζωής τους. Στους τραυματιοφορείς που κι αυτοί δολοφονούνται στην εκτέλεση του καθήκοντος. Ήρωες. Στις λίγες οργανώσεις. Δεν προσκυνούν το χρήμα. Άνθρωποι του αληθινού πνεύματος. Ζηλευτοί. Αξιολατρευτοι. Σαν ολους αυτούς. Μακάριοι όσοι τούς γνωρίζουν. Τυχεροί. Κι αυτό είναι ανθρωπισμός. Ανθρώπινα δικαιώματα. Κι εδω υποκλίνεσαι ταπεινα σ ανώτερα όντα.Ξεχνάς για λίγο τις ανθρωποσφαγές. Στόμωσε το μαχαίρι των σφαγέων. Στομωσαν τα κανόνια. Αίμα αθώων. Τα ΜΜΕ επί το έργον. Τα θύματα θύτες. Όπως βολεύει. Κι η ζωή συνεχίζεται… Κι η κακή χρήση της νοημοσύνης σηματοδοτεί την ανθρώπινη φιλαυτία, οιηση κι αλαζονεία. Αινιγματικό ον και περίεργο. Η κακή όψι της. ” Έφυγαν οι πειρασμοί, μας λέει ο πατήρ Χριστόδουλος. Ουτε ένα σύννεφο. Όλη τη μέρα. Δεν θα είναι πάντα έτσι. Χωρίς καταιγίδα δεν ωριμάζει η ψυχή. Μόνο μη την προκαλέσεις εσύ.”

*Δημήτρης Χ. Παξινός, Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών  

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr