Η Γ. Τριανταφύλλου για τη βία ανηλίκων: “Το ξύλο βγήκε από… την «κόλαση» και όχι τον «παράδεισο»”

Πρόληψη ή καταστολή; Ιδού το ερώτημα για τα καθημερινά σχεδόν πλέον φαινόμενα βίας μεταξύ ανηλίκων με την κλινική ψυχολόγο Γεωργία Τριανταφύλλου να τονίζει με έμφαση πως “το ξύλο βγήκε από… την «κόλαση» και όχι τον «παράδεισο»”.

Το dikastiko.gr ζήτησε από την Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια Msc,MA,Pr.Dipl Γεωργία Τριανταφύλλου έναν «οδικό χάρτη» κατανόησης ενός φαινομένου που όσο περνά ο καιρός γίνεται πιο βίαιο…

Η ίδια μιλάει για το πρόσφατο περιστατικό σε βάρος ενός 13χρονου στην Αγία Παρασκευή, κάνοντας λόγο για «μία ακόμη θρυαλλίδα» που συνθέτει μαζί με άλλες «κοινωνικούς εμπρηστικούς μηχανισμούς».

«Με πρόληψη ή καταστολή αντιμετωπίζεται το φαινόμενο;» αναρωτιέται και σημειώνει: «Κι αν η απάντηση είναι πιο σύνθετη απαιτώντας την εμπλοκή περισσότερων φορέων απ’ ότι την αστυνομία ή την δικαιοσύνη, η πολιτεία μπορεί να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία της ώστε θύτες και θύματα να μην ξαναβρεθούν στο ίδιο… ραντεβού βίας;»

Φαινόμενα βίας μεταξύ ανηλίκων: «Πώς και γιατί» τόση βία από παιδιά

Το πρώτο ερώτημα είναι το «πώς και γιατί» τόση βία από παιδιά με την κλινική ψυχολόγο να απαντά πως «τα παιδιά μπορεί να υποβληθούν σε βία στην οικογένεια με βασικά δύο τρόπους. Να βλέπουν τους γονείς τους ν’ ασκούν ο ένας στον άλλο βία ή να τιμωρούνται υπερβολικά με άσκηση βίας από τους ίδιους. Αυτά τα παιδιά έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να εμπλακούν σε καταστάσεις βίας και όταν μεγαλώσουν να συμπεριφερθούν ανάλογα στις δικές τους σχέσεις ή τη δική τους οικογένεια».

Παράλληλα η Γ.Τριανταφύλλου βάζει στο κάδρο τις κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές των τελευταίων ετών, την επίδραση των video games, των social media και την πολύωρη ενασχόληση των παιδιών με αυτά.

«Εύκολο να μεταβούν από τον ψηφιακό κόσμο και να αναπαράγουν απεχθείς συμπεριφορές»

«Όχι τυχαία. Στον ψηφιακό κόσμο τα παιδιά μπορούν να ασκούν βία εξισώνοντας την με την δύναμη. Δίχως τιμωρία ή με τις συνέπειες να περιορίζονται στο χάσιμο κάποιων πόντων, μιας «ζωής» στο παιχνίδι ή μερικών λιγότερων like και κοινοποιήσεων σε ότι αφορά στα κοινωνικά δίκτυα. Και σε αυτόν τον κόσμο η βία διαθέτει πολλές μορφές με την διαφορά όμως ότι μένει ατιμώρητη» λέει.

Όπως υπογραμμίζει «τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να  ασκούν βία στον ψηφιακό κόσμο,  να είναι οι “δυνατοί”, να χρησιμοποιούν υβριστικά σχόλια και να καλύπτονται πολλές φορές από την ανωνυμία τους. Αυτό μαζί με την πανδημία,  όπου αύξησε τη δυσλειτουργικοτητα αρκετών οικογενειών, οδήγησαν τα παιδιά στην υπερέκθεση σε υβριστικά σχόλια στο μίσος και την οργή. Στην περίπτωση δε που οι γονείς είναι συναισθηματικά απόντες από ενοχοποιούνται τα ακραία περιστατικά βίας…».

«Είναι λοιπόν πολύ εύκολο να μεταβούν από τον ψηφιακό κόσμο στον φυσικό κόσμο, και να αναπαράγουν απεχθείς συμπεριφορές», υποστηρίζει η Γ. Τριανταφύλλου και συμπληρώνει πως: «Συχνά οι έφηβοι που συμμετέχουν σε περιστατικά βίας,  προσπαθούν να καλύψουν ελλείμματα στη δική τους συμπεριφορά, την επικοινωνία με τους σημαντικούς άλλους της ζωής τους, άσχημα παιδικά βιώματα και αισθήματα κατωτερότητας».

dikastiko.gr

«Γονείς απόντες και αδύναμοι δάσκαλοι;» άλλο ένα ερώτημα

Για το λόγο αυτό μιλάει για το ρόλο της οικογένειας. «Οι γονείς έχοντας τα δικά τους προβλήματα,  είτε οικονομικά είτε ψυχικά (έχουν αυξηθεί περιστατικά κατάθλιψης και άγχους), χάνουν την επαφή με τα παιδιά τους, δε θέτουν όρια. Μετά δε ξέρουν τις παρέες των παιδιών, τον περίγυρο, δε ξέρουν το παιδί τους» σχολιάζει.

Απαντώντας δε στην καθημερινή αντιμετώπιση ιστοριών μικρών και μεγάλων που καλείται ως επιστήμονας να σπάσει σκοτεινά ψυχικά αποστήματα απαντά και στο «από τι ασθενούμε τελικά;»

Και όπως μοιράζεται αυτό είναι «από αξίες και αρχές, από τη συνοχή της οικογένειας, από το νοιάξιμο και το μοίρασμα για τον συνάνθρωπο, από κοινωνική παιδεία, από κατανόηση και ατομική συνείδηση. Δυστυχώς, το «φαίνεσθαι» στη σημερινή κοινωνία είναι για τους νέους πιο σημαντικό από το είναι».

Η… εκπαίδευση σε ρόλο θύτη και θύματος

Ένα άλλο ένα κρίσιμο ερώτημα είναι εάν οι ανήλικοι εκπαιδεύονται σε ρόλο θύτη και… θύματος μέσα στις οικογένειες. Η Γ. Τριανταφύλλου είναι αφοπλιστική παραπέμποντας σε μία αναφορά του μεγάλου ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη:΅ «“Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

Όπως λέει υπάρχουν ρόλοι που πολλές φορές, σχεδόν πάντα δηλαδή, εναλλάσσονται και συμπληρώνονται. «Ο θύτης, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το θύμα και το θύμα χωρίς τον θύτη. Ο θύτης, για να “έχει” το θύμα, το υποτιμά, το υποβιβάζει, το περιφρονεί, καλλιεργεί στο θύμα  ενοχές,  φόβο και ένα αίσθημα μη αξίας,  παραμορφώνει, συγχέει ή επηρεάζει τις σκέψεις και τις ενέργειες του καθημερινά, αποσταθεροποιώντας το, αλλάζοντας την αίσθηση του εαυτού και του χαρακτήρα του, βλάπτοντας καθοριστικά την ευημερία του. Το θύμα συνήθως και μέχρι κάποιο σημείο συναινεί σε όλα για να “έχει” τον θύτη, να τον αγαπά, να τον κάνει παρέα. Δεν “σηκώνει” κεφάλι, δεν απαιτεί, δεν ζητά, δεν έρχεται σε αντιπαράθεση. Αυτά μέχρι του σημείου εκμηδένισης του ή μέχρι την στιγμή της αφύπνισης. Ο κάθε ρόλος έχει πρωτεύοντα και δευτερεύοντα κέρδη – γι’αυτό και υιοθετήθηκε. Τα κέρδη αυτά υποδεικνύουν σημαντικά στοιχεία για την ιστορία του παρελθόντος του ατόμου και τις αιτίες που σχετίζονται με την διαμόρφωση της συγκεκριμένης χαρακτηροδομής.   Το αν δηλαδή είμαστε θύματα ή θύτες έχει να κάνει με την ιστορία της ζωής μας, τις σχέσεις με τους γονείς, τις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους, και τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια γενικότερα. Άρα ναι η οικογένεια καλλιεργεί τους ρόλους».

«Οι γονείς να ακούνε τα παιδιά τους» τονίζει

Απαντώντας εάν υπάρχει κάποια ιστορία που την έχει προβληματίσει ιδιαίτερα, αναφέρει: «Δυστυχώς πολλές… Είναι αδιανόητα τα περιστατικά που ακούμε. Σε κάθε περίπτωση οι γονείς πρέπει να μιλάνε με τα παιδιά τους και να ακούν. Και από την άλλη πρέπει να καταγγέλλονται τέτοιες συμπεριφορές και να επιβάλλονται αντίστοιχες ποινές».

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr