Σε κλίμα συγκίνησης το τελευταίο “αντίο” στον Αλ. Φλαμπουράρη – Ο επικήδειος Τσίπρα – ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ

Το τελευταίο «αντίο» στο ιστορικό στέλεχος της είπαν το μεσημέρι της Πέμπτης, συγγενείς, φίλοι αλλά και πλήθος πολιτικών. Η πολιτικη κηδεία του Αλέκου Φλαμπουράρη έλαβε χώρα στο Πάρκο Ελευθερίας, στον χώρο του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ.

(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης έφυγε από τη ζωή την Τρίτη σε ηλικία 87 ετών. Παρών στην κηδεία ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, ο Δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας πλήθος πολιτικών.

Επικήδειους εκφώνησαν ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος της Βουλής, Νικήτας Κακλαμάνης, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και στέλεχος της Νέας Αριστεράς Νίκος Βούτσης, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Σωκράτης Φάμελλος, καθώς και συνεργάτες του, σύμφωνα με το ΕΘΝΟΣ.

Η σορός του Αλέκου Φλαμπουράρη θα αποτεφρωθεί στο Αποτεφρωτήριο Ριτσώνας, σε στενό οικογενειακό κύκλο.

(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Κηδεία Φλαμπουράρη: Ο επικήδειος Τσίπρας

«Αλέκο σήμερα είμαστε όλοι εδώ.

Και όσοι σε αγαπήσαμε και όσοι σε πληγώσαμε.

Και όσοι σε ζήσαμε και όσοι απλά σε γνωρίσαμε.

Δε λείπει κανείς.

Αι γενέαι πάσαι της Αριστεράς και όχι μόνο.

Είναι μια μέρα πένθους σήμερα για όλους μας.

Γιατί σε όλους χάριζες απλόχερα τη θετική σου διάθεση, καλή καρδιά και αισιοδοξία.

Ιδίως όμως είναι μια μέρα πένθους για όσους σε γνώρισαν και πορεύτηκαν μαζί σου στον όμορφο αγώνα.

Για όσους πάλεψαν, ηττήθηκαν και νίκησαν μαζί σου.

Με το όνειρο μιας ζωής ελευθερίας, ισότητας, και δικαιοσύνης. Για την πατρίδα μας.

Για όλες τις πατρίδες.

Για τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους» της Ελλάδας και του κόσμου.

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα -όχι τυχαία- εδώ, στο χώρο της θυσίας για την ελευθερία, για να σε αποχαιρετήσουμε.

Έτσι δεν συνηθίζεται να λέμε;

Να αποχαιρετήσουμε!

Να με συγχωρήσετε όμως, αλλά εγώ, όπως φαντάζομαι και πολλοί από σας και από όσους γνώρισαν και αγάπησαν τον Αλέκο, ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να τον αποχαιρετήσουμε.

Θα τον ξεπροβοδίσουμε βέβαια με ανείπωτη θλίψη.

Και με μοναδική παρηγοριά ότι έφυγε όρθιος και πλήρης εμπειριών.

Αλλά δεν πρόκειται να τον αποχαιρετίσουμε.

Γιατί όλα τα μεγάλα και τα σημαντικά που μας έδωσε θα μας συντροφεύουν πάντα.

Δε θα αποχαιρετήσουμε το χαμόγελο που έκανε τα δύσκολα πιο εύκολα, το λόγο της αποφασιστικότητας και της μετριοπάθειας που στήριζε το ηθικό μας στις άνισες μάχες, τη συντροφικότητα που απάλυνε το θυμό και έδινε χώρο στη λογική και τη συνεννόηση.

Δεν θα αποχαιρετίσουμε τον άνθρωπο που ήξερε να ονειρεύεται χωρίς να κομπάζει, να συζητάει – ακόμη και να τσακώνεται- χωρίς να φωνάζει, να ονειρεύεται χωρίς να αφήνει στο όνειρο να επιβληθεί στη λογική.

Δεν θα αποχαιρετίσουμε το θάρρος της γνώμης και τη γνώμη του θάρρους, που πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα πιο δύσκολα, πρόσθετε κάτι πολύτιμο στη δική μου και τη δική μας γνώμη, στο δικό μου και το δικό μας θάρρος: Την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, και πάντα το αναπαλλοτρίωτο θεμέλιο της Αριστεράς, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.

Δεν θα αποχαιρετήσουμε, Τον έφηβο, που έδωσε το παρών στης γραμμές της μαθητικής εξέγερσης και της Νεολαίας Λαμπράκη. Τον ανυπάκουο φοιτητή στο Γκρατζ της Αυστρίας, που οργανώθηκε στις γραμμές του παράνομου ΚΚΕ. Τον καθοδηγητή της φοιτητικής αντίστασης στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης, όπου συνέχισε τις σπουδές του. Τον άνθρωπο που συνειδητά έφτανε εκείνα τα χρόνια τη ζωή του στα όρια, ακριβώς γιατί είχε έναν βαθύ έρωτα για τη ζωή.

(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Τον Στάθη, όπως ήταν το ψευδώνυμο της παρανομίας, που ήρθε στην Αθήνα για να οργανώσει τις τριάδες στις εξωπανεπιστημιακές σχολές. Τον κομμουνιστή της ανανέωσης, αργότερα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ εσωτερικού. Τον άνθρωπο με τον ανοιχτό ορίζοντα σκέψης, που έβαλε στα φεστιβαλ της αριστεράς την LGBT κοινότητα, όταν δεν ήταν μόδα αλλά ταμπού και αδιανόητο. Τον αριστερό του ριζοσπαστισμού αλλά και του πολιτισμού. Τον μαχητή της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και των ατομικών δικαιωμάτων, από τις γραμμές αργότερα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Τον ορθολογικό οραματιστή, αυτόν που αναλάμβανε πάντα τις πιο δύσκολες αποστολές γιατί είχε τον τρόπο να βρίσκει τις λύσεις, ιδιαίτερα στα χρόνια της διακυβέρνησης.

Δεν τον αποχαιρετούμε λοιπόν, γιατί ό Αλέκος δεν θα μείνει μαζί μας μόνο ως η ανάμνηση ενός φίλου που χάσαμε. Θα μένει ως στοιχείο και καταγραφή στο προσωπικό και πολιτικό μας DNA. Ως απουσία με ισχυρή παρουσία. Που επιδρά και καθορίζει σχέσεις, αντιδράσεις, αντιστάσεις, με τους όρους εκείνους που η δική του στάση, η δική του επιμονή, το δικό του ήθος, η δική του πράξη, έκανε δικούς μας όρους. Κάποτε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Γιατί ήταν η φωνή της σύνεσης και της λογικής πάντα, αλλά ιδιαίτερα όταν επιχειρούσαμε τη μεγάλη έφοδο στον ουρανό.

Ήταν εκεί σε κάθε μας βήμα. Σε κάθε μας απόφαση. Σε κάθε μας πρωτοβουλία. Όχι ως μνημείο του εαυτού του και των δεκαετιών παρουσίας στις γραμμές της Αριστεράς, αλλά ως νεανική, ανήσυχη πάντα, παρουσία και δράση.

Από τα Φεστιβάλ του Ρήγα και της Νεολαίας του ΣΥΝ, μέχρι τα πολύπλοκα της διακυβέρνησης, τίποτε δεν καταφέραμε χωρίς τη δική του συμμετοχή, τη δική του πρόθυμη προσφορά, τη δική του εντέλει παρακίνηση και αισιοδοξία.

Από τη διαχείριση της κρίσης τις μέρες του δημοψηφίσματος, ώστε να μη μείνουν χωρίς νερό τα νησιά και χωρίς καύσιμα τα πρατήρια, μέχρι την επιτυχή επίλυση της χρεοκοπίας του Μαρινόπουλου που θα άφηνε στο δρόμο 15.000 εργαζόμενους.

Και από τη δημιουργία της ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την επίλυση των μικρών προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών, μέχρι την υπέρβαση των εμποδίων για την ολοκλήρωση του γηπέδου της ΑΕΚ.

Όλα ήταν δικά σου επιτεύγματα.

Άλλα δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν και τα μεγάλα και τα μικρά, και τα στρατηγικά και τα καθημερινά.

Να ρωτήσουμε τον Αλέκο. Να το συζητήσουμε με τον Αλέκο. Να το αναθέσουμε στον Αλέκο.

Αυτές οι απλές φράσεις καθρεφτίζουν την αριστερή σου τεχνογνωσία: Πώς ένας σκοπός, ο σκοπός μας, μπορεί βήμα-βήμα, με σκληρή δουλειά και σκέψη, να γίνει πραγματικότητα.

Αλέκο, σε ευχαριστώ για όσα μας έδωσες. Ως σύντροφος, ως φίλος, ως παππούς των παιδιών μας.

Δεν σε αποχαιρετώ, αλλά σου υπόσχομαι ότι, όπως εσύ, δεν θα παραδώσουμε ούτε την ψυχή ούτε τα όνειρά μας, στη γοητεία της όποιας εξουσίας.

Και ότι δε θα σταματήσουμε εδώ, αλλά θα συνεχίσουμε με την ίδια αισιοδοξία και την ίδια βεβαιότητα της επιτυχίας που είχες πάντοτε εσύ, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.

Καλό σου ταξίδι!»

(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Φάμελλος: Στο πρόσωπό του βλέπαμε μία γενιά που στάθηκε όρθια και τράβηξε μπροστά

Σύντροφε μας Αλέκο, δύσκολα μπήκαν οι λέξεις στη σειρά, ακόμα πιο δύσκολα βγαίνουν από το στόμα, μπροστά σου.

Με σεβασμό, βαθύτατη λύπη, αλλά και αγάπη είμαστε όλοι και όλες εδώ, όχι για αποχαιρετισμό αλλά για ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Και έναν όρκο συντροφικό ότι θα κρατάμε εμείς και για σένα τη σημαία ψηλά. Όπως έζησες εσύ, με αφοσίωση, συνέπεια, ήθος, αξίες και αγωνιστικότητα.

Ο σύντροφός μας, Αλέκος Φλαμπουράρης ήταν ενεργός πολίτης, ανήσυχο πολιτικό πνεύμα, δημιουργικός και καινοτόμος – και πολιτικά και ως μηχανικός – , με εναλλακτική σκέψη και υψηλό αξιακό υπόβαθρο.

Οι προοδευτικές ιδέες και η κοινωνική δικαιοσύνη όρισαν από νωρίς την περπατησιά του. Και όσοι δεν τον είχαμε γνωρίσει εκείνα τα χρόνια, είχαμε ήδη ακούσει για την παρουσία και τη συνέπειά του.

Για περισσότερα από 60 χρόνια ήταν παρών σε όλους τους αγώνες της Αριστεράς και της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης στάθηκε απέναντι στη δεξιά, όταν το κομμουνιστικό κίνημα ήταν στην παρανομία, δεν λύγισε στην τρομοκρατία των χουντικών, δεν δέχθηκε ποτέ να σωπάσει.

Αγάπησε τις ιδέες, την τέχνη, τη δημιουργία, την παραγωγή. Τάχθηκε με τον Λαό, πήρε έμπνευση από αυτόν και τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Στο πρόσωπό του βλέπαμε μία γενιά που στάθηκε όρθια και τράβηξε μπροστά.

Με γενναιότητα, ευγένεια, αξιοπρέπεια, ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη, αρχές που υπηρέτησε μέχρι και την τελευταία ημέρα, στην κυριολεξία, στο κοινό μας σπίτι και στην κοινή μας διαδρομή, στον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία.

Διάβαζε την πολιτική και γεννούσε πολιτική. Εμπνεύστηκε και συνέβαλε και στην ενότητα της Αριστεράς και στην κατάκτηση της κυβέρνησης της Αριστεράς.

Εκεί τον γνώρισα και δουλέψαμε πολλές φορές μαζί. Ξέραμε ότι στην κυβέρνηση είχαμε δίπλα μας έναν άνθρωπο χαμογελαστό και προσιτό, που έμπαινε μαζί μας σε όλα τα προβλήματα, και έβρισκε λύσεις. Με μόνο κριτήριο και προτεραιότητα το κοινό όφελος. Χωρίς καμία προσωπική ιδιοτέλεια. Εξάλλου, ο Αλέκος σε όλη του τη ζωή μόνο έδινε στο κόμμα, στην Αριστερά, στην κοινωνία.

Όσοι βρεθήκαμε δίπλα του βλέπαμε ένα πηγαίο φως, που φώτιζε ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ο Αλέκος ήταν αφοσιωμένος στην κοινή υπόθεση.

Αυτή είναι η σωστή λέξη «Αφοσίωση», με αυταπάρνηση. Και αυτό το υπηρέτησε μέχρι την τελευταία ημέρα. Αφήνοντας πολλές φορές σε δεύτερο επίπεδο τη δουλειά του και την οικογένειά του, την Εύη, που δεν έλειψε στιγμή από το πλευρό του αλλά και από τον αγώνα μας. Τη θυμάμαι και αυτή μαζί μας για ώρες και στο Μαξίμου και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Με το βλέμμα του πάντα στραμμένο στις νεότερες γενιές ο Αλέκος Φλαμπουράρης κατάφερνε να είναι διαφωτιστής, με κάθε έννοια της λέξης. Δεν είχε ποτέ την απόσταση του δασκάλου, ήταν σύντροφος και καθοδηγητής.

Είχε αυτόν τον αυθόρμητο, πολύτιμο τρόπο να μετατρέπει τις ιδέες και τις αξίες σε επιλογές. Και αυτή τη δημιουργικότητα την εξέφρασε και επαγγελματικά, ως μηχανικός.

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν ήταν μόνο πολύτιμος σύντροφος, αλλά ήταν η ψυχή και η ζωντανή ιστορία του κόμματός μας.

Μέχρι τελευταία ημέρα ανήσυχος και δοτικός. Με τελευταία στάση την επανεκκίνηση του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς, πολλές φορές υπερβαίνοντας και τις φυσικές αντοχές του.

Δεν θα ξεχάσω τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου στην Αίγινα, που ήταν εκεί παρά τους πόνους, να κάνουμε μαζί την περιοδεία και να μας υποδεχτεί. Ούτε το πόσο βιαζόταν να τελειώσει τις θεραπείες για να έρθει ξανά στα γραφεία.

Και θέλω να τον ευχαριστήσω για αυτή τη στάση. Αλλά και προσωπικά για τη στήριξη και τη βοήθειά του εδώ και ένα χρόνο αλλά και την ηπιότητα και καλοσύνη που εξέπεμπε.

Και θέλω να ευχαριστώ και την Εύη και τον Μιχάλη που ήταν δίπλα του.

Από προχτές είμαστε πιο φτωχοί. Ανθρώπινα αλλά και στο κόμμα μας, Γιατί ήταν πάντα εκεί διαθέσιμος, οποιαδήποτε ώρα για να βοηθήσει σε κάθε δύσκολη απόφαση ή αποστολή. Και ήξερες ότι θα σου πει κάτι πιο διεισδυτικό, πιο ανατρεπτικό, πιο εναλλακτικό.

Μας φαίνεται – σε όλους που τον ζήσαμε και πιο πολύ στην οικογένειά του- αδιανόητο ότι δεν θα ξανακούσουμε τη σκέψη του και την πολύτιμη συμβουλή του αλλά και δεν θα διασκεδάσουμε μαζί.

Το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο.

Αλλά το ξέρουμε καλά, ο Αλέκος Φλαμπουράρης είναι μαζί με τους φωτεινούς συντρόφους μας, που δεν έφυγαν ποτέ πραγματικά από δίπλα μας, γιατί η παρακαταθήκη τους συνεχίζει να μας καθοδηγεί.

Γεια σου αγαπημένε σύντροφέ μας και σε ευχαριστούμε!

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr