Θ. Καμπαγιάννης: Για το διακύβευμα των επικείμενων εκλογών του ΔΣΑ

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας σήμερα. Στο πρόσωπο του Κώστα Παπαδάκη που άνοιξε την εκδήλωση, θέλαμε να τιμήσουμε την παλιά γενιά της Εναλλακτικής Παρέμβασης που σε καιρούς υποχώρησης και συμβιβασμού, το 1990, ίδρυσαν το ρεύμα μας. Κάποιοι από αυτούς είναι και σήμερα εδώ μαζί μας: η Ιωάννα Κούρτοβικ, η Ζωή Μήλιου, ο Δημήτρης Σαραφιανός. ο Βαγγέλης Γιοσμάς, ο Στάθης Χατζόπουλος. Είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη μάχη, 25 και σήμερα, για τις εκλογές του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ). Έχουμε ήδη πίσω μας τρεις εκδηλώσεις, για τη δικαιοσύνη, τον αντιφασιστικό δικαστικό αγώνα, τη δικηγορία. Και έχουμε έναν γεμάτο μηνά μπροστά μας με εξορμήσεις και εκδηλώσεις, ώστε να φτάσουμε το μήνυμα της Εναλλακτικής Παρέμβασης όσο γίνεται πιο πλατιά. Το μήνυμα μας πρέπει να είναι μαζικό και εύληπτο: δεν υπάρχει μόνο η ανάγκη για αλλαγή πορείας, υπάρχει και μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε τον συσχετισμό και πρέπει να την αδράξουμε. Σήμερα όμως, μιας και συγκεντρωθήκαμε στην αίθουσα του κινηματογράφου Τριανόν έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος και να εξηγήσουμε τα διακυβεύματα των δικηγορικών εκλογών του Νοεμβρίου.

1. Οι εκλογές του ΔΣΑ, του μεγαλύτερου Δικηγορικού Συλλόγου της χώρας, είναι ούτως ή άλλως διαφορετικές από τις εκλογές του οποιουδήποτε επαγγελματικού επιμελητηρίου ή εργατικού σωματείου. Μακριά από εμάς ο οποιοσδήποτε συντεχνιασμος, με τον οποίο είναι γνωστό σε όλους ότι είμαστε σε ασυμφιλίωτη σύγκρουση. Ωστόσο, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΣΑ ως συλλόγου που εκφράζει τα δικηγορικά συμφέροντα αλλά και ως νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου που ρυθμίζει το δικηγορικό επάγγελμα και συνδέεται αναπόσπαστα με το σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης σημαίνουν ότι οι εκλογές στον ΔΣΑ έχουν πάντοτε ευρύτερο κοινωνικό-πολιτικο αποτύπωμα και διακύβευμα.

Το ίδιο ισχύει ειδικά φέτος, που η χρόνια σημαδεύτηκε από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις, σίγουρα μέσα στις πιο μαζικές της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη με βασικό σύνθημα και απαίτηση τη Δικαιοσύνη. Οι συγκεντρώσεις αυτές έχουν εντείνει την κρίση εμπιστοσύνης στο σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης, γεγονός που αφήνει ανεξίτηλο σημάδι και ρίχνει βαριά σκιά στις εκλογές των Δικηγορικών Συλλόγων του Νοεμβρίου. Η αίσθηση ότι το δικαστικό σύστημα παράγει αδικία αντί να παράγει δίκαιο δεν είναι πλέον κάποια ριζοσπαστική τοποθέτηση από τις επεξεργασίες της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας του 1990. Περιέχεται σε δηλώσεις του συστημικού πολιτικού προσωπικού, με πιο πρόσφατες αυτές του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά Ευάγγελου Βενιζέλου. Το ερώτημα αν υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα και αν η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου όπως διατείνεται η κυβέρνηση είναι κεντρικό ερώτημα, όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα αλλά και για το δικηγορικό σώμα. Το ερώτημα αυτό πρέπει να το απαντήσουμε θαρρετά.

Για την πλειοψηφία των συνυποψηφίων μου και των παρατάξεων που κατεβαίνουν στις εκλογές του ΔΣΑ, σίγουρα για τον υποψήφιο της κυβερνητικής παράταξης και τους ευάριθμους συνδυασμούς που τον υποστηρίζουν, η απάντηση είναι θετική. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου, με λιγότερα ή περισσότερα προβλήματα τα οποία είναι εξαιρέσεις στον κανόνα και πρέπει να αντιμετωπίζονται κατά περίπτωση. Αυτή η τοποθέτηση είναι πάρα πολύ βολική για την κυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου και δεν είναι τυχαία η προσπάθεια να καταστεί πλειοψηφική στις προσεχείς εκλογές. Πρέπει όμως να την θέσουμε στη βάσανο της πραγματικότητας.

Είναι αλήθεια ότι κοιτώντας τα πράγματα από απόσταση, η Ελληνική Δημοκρατία διαθέτει όλους εκείνους τους θεσμούς που παραπέμπουν σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε κράτος δικαίου. Πραγματοποιούνται πολυκομματικές εκλογές, υπάρχει λειτουργούσα Βουλή και κυβέρνηση που απολαμβάνει τη δεδηλωμένη, υπάρχουν κόμματα της αντιπολίτευσης, υπάρχουν δικαστήρια στα οποία ο κόσμος μπορεί να απευθυνθεί για τυχόν αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας, υπάρχουν ανεξάρτητες αρχές, υπάρχουν πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης, τηλεοπτικοί σταθμοί και εφημερίδες, υπάρχει κοινωνία των πολιτών. Πλησιάζοντας όμως πιο κοντά, η εικόνα είναι πολύ διαφορετική.

Η αλήθεια αποκαλύπτεται κάθε φορά που το κράτος δικαίου καλείται να αποδώσει δικαιοσύνη σε υποθέσεις όπου εμπλέκονται οι οικονομικά και πολιτικά ισχυροί, κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματουχοι και μηχανισμοί του βαθέος κράτους. Εκεί, το αποτέλεσμα είναι καταθλιπτικό. Έτσι, όταν χρειάστηκε να λογοδοτήσει το σύστημα παράνομων υποκλοπών που αποκαλύφθηκε ότι είχε στηθεί μέσα στο ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, με επιστασία του γραμματέα του πρωθυπουργικού γραφείου και πρωθυπουργικού ανιψιού Γρήγορη Δημητριάδη, με εργαλείο την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, την μονίμως πρόθυμη εισαγγελική αρχή και την ταυτόχρονη χρήση κατασκοπευτικών λογισμικών με θύματα ακόμα και τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, τον Υπουργό Εξωτερικών, τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, υπουργούς, δημοσιογράφους, δικαστές, επιχειρηματίες, κοκ, το αποτέλεσμά ήταν η αρχειοθέτηση της υπόθεσης και η εκδίκαση ενός πλημμελήματος τεσσάρων ιδιωτών. Όταν χρειάστηκε να λογοδοτήσει ο Υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής για την κατάσταση των σιδηροδρομικών μεταφορών που οδήγησε στο έγκλημα των Τεμπών και ο Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ Χρήστος Τριαντόπουλος για την αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος, η κατηγορία που τους αποδόθηκε ήταν ένα ήσσον πλημμέλημα του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου, που ούτε και αυτό δεν γνωρίζουμε αν θα εκδικαστεί στο ακροατήριο. Όταν χρειάστηκε να αρχίσει η προκαταρκτική εξέταση για την ευθύνη των Υπουργών Μάκη Βορίδη και Λευτέρη Αυγενάκη όσον αφορά το τεράστιο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ με διαχείριση δισεκατομμυρίων ευρώ, με αποστολή της δικογραφίας στη Βουλή από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, η κυβερνητική πλειοψηφία μπλόκαρε την προκαταρκτική και αρχειοθέτησε την υπόθεση. Και βέβαια όταν χρειάστηκε να λογοδοτήσει το Ελληνικό Λιμενικό για πράξεις και παραλείψεις που οδήγησαν στο εγκληματικό ναυάγιο της Πύλου με 600 ανθρώπους πνιγμένους, το Υπουργείο δεν έκανε ούτε ΕΔΕ, ενώ η ποινική δίωξη που ασκήθηκε, μόνον εξαιτίας της επιμονής των θυμάτων, των δικηγόρων τους και του Συνήγορου του Πολίτη, λιμνάζει στο ανακριτικό γραφείο. Ας μην συνεχίσουμε με τις διαρκείς σκευωρίες της Αντιτρομοκρατικής που κρατούν ομήρους στις φυλακές ανθρώπους σαν τον Νίκο Ρωμανό ή τις διαρκείς αστυνομικές δολοφονίες που μένουν ατιμώρητες, εκτός αν ξεσπάσει κάποιος Δεκέμβρης.

Στα τέλη του 18ου αιώνα η αυτοκράτειρα Αικατερίνη απολάμβανε στην Κριμαία τα χωριά-Ποτέμκιν με τους ευτυχισμένους χωρικούς να τη χαιρετούν μπροστά στις προσόψεις σπιτιών που ήταν απλά ένα σκηνικό, μια οφθαλμαπάτη, ένα θέατρο. Σήμερα, το ελληνικό κράτος δικαίου είναι ακριβώς αυτό: ένα κράτος-δικαίου-Ποτέμκιν, μόνο πρόσοψη, σκηνοθεσία και δικαστική αστυνομία, μια παράσταση στην οποία καλούμαστε να συλλειτουργήσουμε και εμείς οι δικηγόροι ως οι ευτυχισμένοι χωρικοί του σήμερα.

Το ερώτημα το οποίο μας μπαίνει συναδέλφισσες και συνάδελφοι είναι καθαρό και οι δρόμοι είναι δύο: Ο ένας δρόμος είναι να συμμετέχουμε ως πρόσχημα σε αυτό το κράτος-δικαίου-Ποτέμκιν και να συνδράμουμε στη νομιμοποίησή του. Ο άλλος δρόμος είναι να σταθούμε απέναντι στην εξουσία – όχι ατομικά αλλά μέσα από τα θεσμικά μας όργανα ως Δικηγορικός Σύλλογος όπως αντιστοιχεί στον θεσμικό μας ρόλο – και να της πούμε: Δεν είστε κράτος δικαίου και δεν θα σας λογίζουμε ως τέτοιο μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Αυτή είναι η δική μας τοποθέτηση και τη θέτουμε δημοψηφισματικά ενώπιον του δικηγορικού σώματος να την υπερψηφίσει. Γι’ αυτόν τον λόγο, νίκη της Εναλλακτικής και του υποψηφίου της θα είναι ένα χαστούκι στην εκτελεστική εξουσία απέναντι στη διαρκή θεσμική εκτροπή, ιδίως των τελευταίων χρόνων. Και αν το δικηγορικό σώμα μας επιλέξει στην προεδρία του ΔΣΑ, την ομιλία αυτή θα την κάνουμε ενώπιον της Προέδρου και του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και των προέδρων των ανώτατων δικαστικών σχηματισμών της χώρας.

2. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το δικηγορικό σώμα πρέπει επιπλέον να απαντήσει στη θηριώδη επίθεση που δέχεται στην καθημερινότητά του και στην υλική του υπόσταση από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά ιδίως από την παρούσα κυβέρνηση που έχει επιλέξει ως στρατηγική τη συλλογική μας υποτίμηση. Δεν είμαστε απλά αντιμέτωποι με τις δυσκολίες της ζωής και της καθημερινότητας. Τα φορολογικά τεκμήρια Χατζηδάκη, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 40% από το 2019 για συντάξεις των 800 ευρώ μικτά, ο νέος δικαστικός χάρτης και η διάσπαση του Πρωτοδικείου της Αθήνας, οι διαρκείς πλατφόρμες που περνάνε σε εμάς το βάρος της εργασίας ενός απαρφανισμένου από προσωπικό Δημοσίου, δίπλα στα απλησίαστα ενοίκια και τους αυξημένους λογαριασμούς ρεύματος (σε λίγο και του νερού), δεν συμβαίνουν τυχαία. Είναι κομμάτι μιας στρατηγικής που αποσκοπεί στην εξώθηση των αυτοαπασχολούμενων έξω από το δικηγορικό επάγγελμα, στη συγκέντρωση και τη συγκεντροποίηση της δικηγορικής ύλης σε μεγάλα γραφεία και εταιρείες, και στην υπαλληλοποίηση των δικηγόρων με όρους γαλέρας χωρίς καμία συλλογική ρύθμιση υπό το πρόσχημα της συνεργασίας του άρθρου 48 του Κωδικά Δικηγόρων.

Στο πρόσωπό μας, όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ως η κατεξοχήν κυβέρνηση του μεγάλου κεφαλαίου δεν χτυπάει μονάχα τον αυτοασχολούμενο που αγωνίζεται να ζήσει από την εργασία του. Χτυπάει τον δικηγόρο που προσφέρει την εργασία του στον αδύναμο. Χτυπάει τη δικηγόρο που παλεύει να σώσει ένας άνθρωπος το σπίτι του απέναντι στην έξωση και τον πλειστηριασμό. Χτυπάει τη δικηγόρο που ξεροσταλιάζει έξω από τη ΓΑΔΑ μετά από συλλήψεις στον σορό. Χτυπάει τους ενοχλητικούς δικηγόρους που παρεμβαίνουν στον δημόσιο λόγο ενάντια στην αδικία, τους φωνακλάδες επώνυμους όπως είχε πει ο υπουργός όταν μας είχαν συλλάβει μαζί με τον Κώστα Παπαδάκη στις 6 Δεκέμβρη του 2020 στην απαγορευμένη διαδήλωση, σε μια δίωξη που φυσικά στη συνέχεια κατέπεσε.

Αυτή η κυβέρνηση έχει ιστορική μνήμη και το ίδιο πρέπει να έχουμε και εμείς. Αναρωτηθείτε: γιατί σιχαίνεται τόσο πολύ αυτή η κυβέρνηση το δημόσιο πανεπιστήμιο; Γιατί ξεσηκώθηκαν τόσο ενάντια στην προοπτική μιας τέταρτης δημόσιας Νομικής Σχολής στην Πάτρα, ενώ τώρα ανοίγουν το δρόμο σε τρεις ιδιωτικές Νομικές Σχολές, στα γνωστά και ως Χάρβαρντ της Ιπποκράτους; Να σας πω γιατί. Ο πατέρας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πλάτανο Τρικάλων σε μια οικογένεια που δεν ήξερε γράμματα. Κι όμως κατάφερε να δώσει εξετάσεις και να περάσει στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης το 1960, την ίδια σχολή που τελείωσα μετέπειτα και εγώ. Μ’ αυτόν τον τρόπο ένα παιδί από το χωριό έγινε δικηγόρος και κατάφερε να ζήσει καλύτερα, αυτός και η οικογένειά του. Κι αυτή ήταν η διεκδίκηση του κόσμου: να δουλέψει και να κερδίσει περισσότερα, να σπουδάσει τα παιδιά του στο δημόσιο πανεπιστήμιο, να ζήσει καλύτερα η νέα γενιά από την παλιότερη. Αυτό είναι που θέλουν να σταματήσουν. Γι’αυτον τον λόγο δεν τους πειράζει ο υπερπληθυσμός των δικηγόρων από τις τρεις νέες ιδιωτικές σχόλες που θα πληρώνεις μέχρι και 100.000 ευρώ το κεφάλι και θα παίρνεις πτυχίο. Τους πειράζει όμως το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Θέλουν να σταματήσουν οποιαδήποτε υποψία ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας. Θέλουν το παιδί του ψυκτικού να γίνεται ψυκτικός, το παιδί του εργάτη να γίνεται εργάτης, το παιδί του βιομήχανου να γίνεται βιομήχανος και το παιδί του Μητσοτάκη να γίνεται πρωθυπουργός. Γι’ αυτό έχουν βάλει τους πιο χυδαίους γενίτσαρους όπως είναι ο Φλωρίδης να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Αλλά τους το λέμε και το φωνάζουμε: δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να φύγουμε από το επάγγελμα. Έρχεται στρατιά ολόκληρη φωνακλάδων επώνυμων και ανώνυμων που δεν θα τους κάνει τη χάρη.

3. Η διακήρυξη της Εναλλακτικής σας έχει ήδη μοιραστεί. Απηχεί επεξεργασίες πολλών χρόνων και ένα πλήθος παρεμβάσεων που έχουμε κάνει μέσα και έξω από το ΔΣ. Θα ήθελα όμως να ξεδιαλέξω κάποια σημεία που είναι κομβικά και απαντάνε στο ερώτημα: “γιατί να ψηφίσουμε εσάς; Τι σκοπεύετε να κάνετε άμεσα αν κερδίσετε θέση ευθύνης στον ΔΣΑ;”. Προτεραιοποιουμε τα εξής ζητήματα:

α. Το πρώτο είναι πως ο ΔΣΑ θα πρέπει άμεσα να ορίσει ένα πρόγραμμα διεκδικήσεων και δράσεων για την ανακούφιση και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας των αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών δικηγόρων. Για εμάς, το φορολογικό και το ασφαλιστικό είναι τα μείζονα ζητήματα: η κατάργηση των φορολογικών τεκμηρίων Χατζηδάκη, η διεκδίκηση αφορολογήτου στα χαμηλά εισοδήματα, η απαλλαγή από τον ΦΠΑ τουλάχιστον μέχρι τα 25.000 ευρώ (εμείς λέμε κατάργηση, γιατί δεν είμαστε έμποροι), η μείωση των κατώτερων ασφαλιστικών εισφορών με αύξηση του ποσοστού αναπλήρωσης, η υγειονομική περίθαλψη για όλους (σίγουρα όσους πληρώνουν τον κλάδο υγείας), η επιστροφή της υποχρεωτικής παράστασης στα συμβόλαια για την αποκατάσταση της ασφάλειας δικαίου, είναι βασικοί στόχοι πάλης.

β. Για να γίνουν αυτοί οι στόχοι κοινό κτήμα, θα χρειαστεί η αποκατάσταση της δημοκρατίας στον Δικηγορικό Σύλλογο και η σύγκληση Γενικής Συνέλευσης. Πρέπει το σώμα να μιλήσει, να αποφασίσει και να κινητοποιηθεί. Επειδή λένε διάφορα κάποιοι καλοθελητές, το σώμα θα αποφασίζει, εμείς δεν πρόκειται να πηδήξουμε πάνω από τα κεφάλια των δικηγόρων. Και έχουμε συναίσθηση ότι η αποκατάσταση της δημοκρατίας δεν θα είναι ζαριά που θα κριθεί μονομιάς.

γ. Ο Δικηγορικός Σύλλογος θα βάλει τάξη στα του οίκου του. Πού σημαίνει θα σταματήσει το σημερινό αίσχος να μην υπάρχει κανένας έλεγχος στο καθεστώς της μισθωτής δικηγορίας, να μην ξέρει ο Σύλλογος ποιος δουλεύει, που δουλεύει, για ποιον δουλεύει και με ποιους ορούς δουλεύει. Δεν λέμε να πάει ο συνάδελφος στον Σύλλογο, λέμε να πάει ο Σύλλογος στους χώρους συγκέντρωσης της δικηγορικής ύλης και να λειτουργήσει ακόμα και πειθαρχικά. Και αυτό το λέμε από τώρα, πέραν δηλαδή της αυτονόητης απαίτησης να αλλάξει ο Κώδικας Δικηγόρων, να καταργηθεί ο φερετζές της αρρύθμιστης γαλέρας που είναι η συνεργασία, να νομοθετηθούν όλες οι εργασιακές πρόνοιες στον Κώδικα για ανώτατο ωράριο, αμοιβές, άδειες, συλλογικές διαπραγματεύσεις, να σταματήσει η άσκηση ως μαθητεία απλήρωτης εργασίας. Μέχρι τότε, ο Σύλλογος μπορεί να παίξει ρόλο. Και γι αυτό τον λόγο οι εργοδότες του κλάδου φοβούνται τις εκλογές του ΔΣΑ. Και καλά κάνουν.

δ. Ο Δικηγορικός Σύλλογος θα ανοίξει στην κοινωνία. Θα λειτουργήσει ως το κέντρο όλων όσων διεκδικούν δικαιοσύνη σε εμβληματικές υποθέσεις, είτε για τα Τέμπη, την Πύλο, τις υποκλοπές, την αστυνομική βία. Με συστηματική λειτουργία επιτροπής συνταγματικών θεσμών και επιτροπής δικαιωμάτων και ελευθεριών.

ε. Ο Δικηγορικός Σύλλογος θα αποκαταστήσει τη δημόσια εικόνα του δικηγόρου στην κοινωνία, εξασφαλίζοντας την πειθαρχική τιμωρία συμπεριφορών μελών του που δεν συνάδουν με το δικηγορικό λειτούργημα, είτε δημόσιες συμπεριφορές είτε συμπεριφορές κακοποιητικές, σεξιστικές, ομοφοβικές, μέσα στο εργασιακό περιβάλλον. Στον απολογισμό των απερχόμενων Διοικήσεων, το χειρότερο όλων είναι ότι επέτρεψαν να ταυτιστεί η δικηγορική ιδιότητα με κάποια ονόματα και συμπεριφορές που ήταν ατιμωτικές. Και αυτό δεν κόστιζε κάτι για να αλλάξει, πέραν ίσως από ψήφους. Και βέβαια, αυτό θα αλλάξει σε μια δική μας ενδεχόμενη νίκη.

4. Θα κλείσουμε με τα παραπολιτικά: τι λένε τα πηγαδάκια της Ευελπίδων. Είναι γνωστό ότι είναι σε εξέλιξη δημοσκοπήσεις τις οποίες κάποιοι υποψήφιοι έχουν τα λεφτά να τις πληρώνουν, εμείς δεν ανήκουμε σε αυτούς. Μάλιστα δημοσιεύτηκε και μια δημοσκόπηση στην οποία το άθροισμα της “εκτίμησης πρόθεσης ψήφου” έφτανε το 140%. Πέραν όμως από τις δημοσκοπήσεις, είναι γνωστό σε όλους ότι η δεύτερη θέση για τον δεύτερο γύρο είναι ανοιχτή και ότι η υποψηφιότητα της Εναλλακτικής τη διεκδικεί με αξιώσεις.

Γι’ αυτό εξάλλου παίρνει τηλέφωνα ο πρόεδρος και λέει: “μην τυχόν ψηφίσετε Καμπαγιαννη, γιατί αν περάσει στον δεύτερο γύρο θα πάρει τον Σύλλογο η δεξιά”. Να απαντήσουμε: καταρχάς αν κάποιος μιλάει ενάντια στη δεξιά και στον κίνδυνο να ελέγξει το Μέγαρο Μάξιμου τον ΔΣΑ και δεν μιλάει άχρωμα και άοσμα για να μην χάσει ψήφους, αυτή είναι η Εναλλακτική. Όμως, χρειάζεται να το απαντήσουμε θαρρετά. Για να μην πάρει τον Σύλλογο η κυβερνητική παράταξη, θα πρέπει να εκπροσωπηθεί στον δεύτερο γύρο η γενιά της κρίσης. Εγώ ξεκίνησα να δικηγορώ μετά το 2008. Ήταν σαν να πηγαίνεις σε ένα παρτυ αργοπορημένος. Ανεβαίνεις τις σκάλες και βλέπεις τον κόσμο να κατεβαίνει και να λέει τι ωραία που ήταν όλα: ωραία ποτά, ωραίος κόσμος, ωραία μουσική, ωραία όλα. Και μπαίνεις μέσα και βρίσκεις μια κατάσταση ερημιάς και διάλυσης. Εγώ στη δικηγορία ωραία χρόνια δεν θυμάμαι, και μιλάω για τη δική μου γενιά, αυτούς που στις εκλογές του 2021 έδωσαν στην Εναλλακτική την πρωτιά στις κάλπες από 27 έως 40. Για να καταλάβει αυτός ο κόσμος το δεύτερο γύρο ως μάχη δικιά του και να έρθει να ψηφίσει, πρέπει να βλέπει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτή. Πρέπει να υπάρχει εκεί ένας άνθρωπος που να μπορεί να ταυτιστεί, που παλεύει με τους λογαριασμούς του, που ζορίζεται με τις ασφαλιστικές του εισφορές, που δεν έχει τίποτα για δεδομένο. Γι αυτόν τον λόγο λέμε: θέλετε να κερδηθεί ο δεύτερος γύρος και να μην ελέγξει το Μάξιμου τον ΔΣΑ; Στείλτε στον δεύτερο γύρο τη γενιά της κρίσης και η μάχη θα κερδηθεί!

Ένα άλλο επιχείρημα που διακινούν για μας είναι αυτό: “Μην ψηφίζετε Εναλλακτική, γιατί αυτοί μόνο για τη Γάζα ξέρουν να μιλάνε”. Είναι αλήθεια ότι είναι τόση η δυστυχία που παράγει το σύστημα σήμερα που χρειαζόμαστε πολλά να πούμε και πολλές λέξεις για να γράψουμε στις σημαίες μας. Χρειαζόμαστε τη λέξη δικαιοσύνη, αλλά χρειαζόμαστε και τη λέξη ελευθερία, τη λέξη ισότητα, τη λέξη αντίσταση, τη λέξη αξιοπρέπεια. Αν όμως μας λέγανε ότι η σημαία μας έχει χώρο μόνο για μία λέξη, ότι θα έπρεπε να επιλέξουμε μία μόνο λέξη που να περιλαμβάνει όλες τις υπόλοιπες, εμείς σαν Εναλλακτική δεν έχουμε δεύτερη σκέψη: Γάζα θα έγραφε η σημαία μας, γιατί Γάζα σημαίνει δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα, αντίσταση, αξιοπρέπεια. Και αν πήγαμε μαζί με την Αναστασία Ματσούκα και την Αναστασία Σταυροπουλου στη Ραμαλα για να συναντήσουμε τους συνάδελφους μας που δικηγορούν σε καθεστώς κατοχής, ήταν για να τους υποσχεθούμε ότι θα ξαναγυρίσουμε σαν Διοίκηση του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθηνάς για να αδελφοποιήσουμε τους Συλλόγους μας ενάντια στην κατοχή και τη γενοκτονία.

Και βέβαια ακούγεται και αυτό: “Μην ψηφίζετε τον Καμπαγιάννη και την Εναλλακτική γιατί αυτοί δεν έχουν εμπειρία διοίκησης”. Στο ψηφοδέλτιο της Εναλλακτικής συμμετέχουν αυτή τη στιγμή οκτώ διατελέσαντα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, ως αποτέλεσμα της εναλλαγής που εφαρμόζει πιστά η παράταξή μας από το 1990. Βέβαια την εμπειρία μιας διοίκησης που δεν βγάζει τσιμουδιά απέναντι σε μια κυβέρνηση που κλείνει τα δικαστήρια ενάμιση χρόνο και δεν μας αποζημιώνει ούτε με ένα ευρώ δεν την έχουμε και δεν θέλουμε να την αποκτήσουμε. Μπορούμε όμως να σας πούμε τι άλλη εμπειρία έχουμε. Προσωπικά για εμένα, στη δικηγορία, το σημαντικό δεν ήταν ποτέ ποιος μου ζητούσε να αναλάβω μια υπόθεση, δηλαδή το πρόσωπο του εντολέα. Για μένα το σημαντικό ήταν και είναι πάντα με ποιον τα βάζεις. Λοιπόν: εμείς τα βάλαμε με τους ναζί μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, όχι τώρα που είναι διαλυμένοι αλλά τότε που τρομοκρατούσαν στο κέντρο της Αθήνας και που φοβόσουν να πλησιάσεις το Αστυνομικό Τμήμα για να καταθέσεις μήνυση. Και τους στείλαμε στη φυλακή και θα υπερασπιστούμε αυτή την απόφαση στο Εφετείο που τελειώνει σε λίγους μήνες. Τα βάλαμε με την Αντιτρομοκρατική που στήνει σκευωρίες ενάντια στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Και μετρήσαμε νίκες. Τα βάλαμε με την Αστυνομία, τις αστυνομικές δολοφονίες, τη βία στις διαδηλώσεις, τις συλλήψεις στον σωρό. Και υπερασπιστήκαμε δεκάδες ανθρώπους που αθωώθηκαν και την Παρασκευή τους καθίζουμε και στο σκαμνί των κατηγορούμενων για την επίθεση στο πανό της Πρωτοβουλίας Δικηγόρων και Νομικών τον Μάρτιο του 2021 για τα δικαιώματα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα. Τα βάλαμε με την εργοδοσία σε υποθέσεις “εργατικών ατυχημάτων” που αποδείχτηκαν “εργοδοτικές ανθρωποκτονίες”. Τα βάλαμε με τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο σε αντιδικίες που μας κόστισαν τη δυνατότητά μας να είμαστε προσκεκλημένοι στα κανάλια και στις εφημερίδες τους. Λοιπόν, όλη αυτή την εμπειρία και τη διάθεση για μάχη θέλουμε να την προσφέρουμε στις συναδελφισσες και στους συναδέλφους μας, για τα δικά μας συμφέροντα αυτή τη φορά, για να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες και την εργασία μας αξιοπρεπή.

Τη μάχη αυτή τη δίνουμε συλλογικά. Αν κάτι διακρίνει την Εναλλακτική Παρέμβαση είναι το γεγονός ότι είναι το μακροβιότερο σχήμα που παρεμβαίνει στα συνδικαλιστικά πράγματα. Στο ψηφοδέλτιο μας συμμετέχουν συναδελφισσες και συνάδελφοι που πρωταγωνίστησαν σε όλες αυτές τις μάχες που περιέγραψα. Δεν είναι τυχαίο ότι συμμετέχουν περισσότερες γυναίκες από κάθε άλλο ψηφοδέλτιο, το 50% των υποψηφίων. Και με αυτή τη συλλογικότητα θα πάμε μέχρι τις εκλογές και είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε.

Συναδελφισσες και συνάδελφοι, έχουμε συναίσθηση του πόσο μεγάλο είναι αυτό που επιχειρούμε και πόσες δυσκολίες εμπεριέχει. Αλλά είναι μια μάχη που μας αντιστοιχεί, είναι η ευκαιρία της γενιάς μας και πρέπει να την αδράξουμε, για τα συμφέροντα τα δικά μας, της πλειοψηφίας των αυτοαπασχολούμενων, μισθωτών και ασκούμενων δικηγόρων, αλλά και για την υπεράσπιση όλης της κοινωνίας. Καλό αγώνα!