Δημήτρης Γκαβέλας: «Ορκιζόμαστε να μείνουμε πάντα οι Έλληνες του 1940»

Συμπληρώνονται σήμερα 85 χρόνια από το έπος του 1940. Γιατί άραγε έγινε δύσκολος ο δρόμος της μνήμης; Ο Γκαίτε ανέφερε στον Φάουστ: αλοίμονό σου γιατί είσαι εγγονός». Που σημαίνει ότι δεν αρκεί κάποιος να είναι απόγονος. Πρέπει να είναι και δημιουργός. Το παρελθόν ανήκει σε αυτούς που το έχτισαν. Για να ανήκει και σε εμάς πρέπει να το κατακτήσουμε. Θεμέλιο του ελληνισμού είναι το αίμα και το πνεύμα. Ο Αισχύλος συνθέτοντας το επιτύμβιο επίγραμμά του λησμόνησε (;) ότι υπήρξε ποιητής. Θυμήθηκε μόνον ότι αγωνίστηκε στον Μαραθώνα.

Κάθε επέτειος θα έπρεπε να επιστρέφει μεστή νοήματος. Είναι χρέος του Έλληνα συνειδητά και έντιμα να στοχάζεται τα αληθινά νοήματα των σταθμών της Ιστορίας του. Από την αρχαιότητα έχτισε μια παράδοξη παράδοση που κληροδοτήθηκε από γενιά σε γενιά: το έθνος που γέννησε το μέτρο και μεγαλούργησε με τον κανόνα αυτό, να αγαπά χωρίς μέτρο την ελευθερία. Αυτή η χωρίς μέτρο αγάπη για την ελευθερία που υπαγόρευσε το «μολών λαβέ», το «ελευθερία ή θάνατος», το «ταν ή επί τας», το «ΟΧΙ». Σάστιζαν πάντοτε τα «μεγάλα έθνη» και αναρωτιούνταν: και τι θα κάνετε εσείς οι λίγοι; Κι ο Έλληνας απαντούσε: Μα πάντα λίγοι υπήρξαμε, μα αυτό αρκεί! Με μόνη διαφορά ότι εδώ και 123 χρόνια αναγκαστήκαμε να παράγουμε πολιτισμό μόνον επί της ευρωπαϊκής όχθης του Αιγαίου. Ο όγκος των λαών της Ευρώπης και της Ασίας πάντοτε πίεζε τον Έλληνα. Κατ’ ουσίαν μόνον η θάλασσα μένει σήμερα ανοικτή για τον ελληνισμό και η θάλασσα εγγυάται την περαιτέρω εξασφάλιση της ελευθερίας του.

Η 28^η Οκτωβρίου είναι μια διαρκής κλήση για θυσία. Οι ιερές σκιές (των νέων και των μεγαλυτέρων σε ηλικία  ανδρών και γυναικών) ανταποκρίθηκαν με προθυμία. Μέσα στον βαρύ χειμώνα «η άνοιξη ήταν δική τους», γιατί πίστεψαν στο απίστευτο. Δεν υπολόγισαν ότι δικαιούνταν «να ζήσουν λίγο παραπάνω». Ήταν, όμως, και τα δικά τους όνειρα απροσμέτρητα. Μέσα τους έκαιγε η φλόγα και η διάθεση για ζωή. Πόσοι αλήθεια αναλογίζονται σήμερα ότι εκόντες συντόμευσαν το δικό τους χρόνο προκειμένου να ζήσουμε οι αγέννητοι μια ελεύθερη ζωή; Απαρνήθηκαν τα ακριβά προνόμιά τους. Σε κάθε επέτειο όλες και όλοι όσοι θυσιάστηκαν σε αυτή την διαδρομή των 3000 ετών ζητούν να επιστρέψουν. Διεκδικούν το δικαίωμα να ξαναγεννηθούν. Με το ίδιο χαμόγελο στα χείλη γινόμαστε πάλι ένα στο ξανάνιωμα του έθνους. Όλοι εμείς οι χτύποι μιας καρδιάς. «Κανείς δεν πεθαίνει πριν τελειώσει το έργο του» έλεγε ο Έγελος. Και κάθε μια από αυτές τις αστρόσκονες τελείωνε νωρίς το έργο της ελευθερίας και όλοι μαζί. Μια σκόνη ανθρώπων που γίνεται ξαφνικά ενιαία μορφή, έθνος.

«Άνθρωποι όμορφοι μέσα στην θυσία τους. Άνθρωποι.

Ένας μεγάλος καταυλισμός είναι η έννοια της αρετής. Το ότι πέθαναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί» (Ν. Βρεττάκος, Ποιήματα 1929 – 1957)

Πρόφεραν αποφασιστικά το μεγάλο ΟΧΙ. Την ίδια στιγμή βροντοφώναξαν το εξίσου μεγάλο ΝΑΙ. ΟΧΙ στην υποτέλεια, ΟΧΙ στην υποταγή, ΟΧΙ στον υλισμό, ΟΧΙ στον ατομισμό, ΟΧΙ σε μια ζωή βολικής ουδετερότητας. ΝΑΙ στην ελευθερία, ΝΑΙ στην θυσία, ΝΑΙ στην ακεραιότητα της Πατρίδας, ΝΑΙ στην εθνική ενότητα, ΝΑΙ στον θάνατο τον ίδιο. Αδιαμαρτύρητα θυσίασαν νιάτα και όνειρα παραδομένοι σε μια αβέβαιη μοίρα. Όλοι μαζί πεθαίνουμε! Ουδείς ζει μόνος! Έθνος, όχι άτομα! Μόνη τους παρέα η λόγχη. Τραγουδώντας «τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε. Τούτη η γης με τα λουλούδια, τρώει νιους και κοπελούδια». Μόνος ο Έλληνας τραγουδά σέρνοντας το χορό του θανάτου. Μόνη του παρηγοριά η αντίληψη ότι αξίζει να ζει κανείς, όταν γνωρίζει πως να πεθάνει!

«Ελευθερία. Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο: Ελευθερία. Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος…Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στα νερά. Καράβια με ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες. Τα πιο αθώα κορίτσια τρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών και η σεμνότης φωνάζει πίσω από το φράχτη: παιδιά! Δεν είναι άλλη γη ωραιότερη» (Οδυσσέας Ελύτης, άσμα ηρωικό και πένθιμο)

Ορκιζόμαστε να μείνουμε πάντα οι Έλληνες του 1940! Φωνάξτε το στα Ελληνόπουλα να το πιστέψουν!  Μιλήστε τους για τους ήρωες που έφυγαν με το χαμόγελο στα χείλη. Μιλήστε τους για τις γυναίκες της Πίνδου, για τα ελληνόπουλα που κλείστηκαν στα οχυρά της Μακεδονίας και σκοτώθηκαν μα δεν παραδόθηκαν. Όλοι εμείς δεν βιώσαμε τη μεγάλη στιγμή του 1940. Μπορούμε όμως να την αφιερώσουμε στην όρθια ψυχή και να την διαφυλάξουμε, να την παραδώσουμε ζωντανή στις επόμενες γενιές. Η πατρίδα δεν είναι έδαφος. Είναι μεγάλη αγκαλιά. Μέσα σε αυτή γεννηθήκαμε Έλληνες και μέσα σε αυτή διαμορφώθηκε η προσωπικότητά μας.

Ο Πλάτων στον Κρίτωνα αποκρυστάλλωσε την πατρίδα ως έννοια ιερή. Οι Αθηναίοι είχαν το αίσθημα της προσκολλήσεως στην πατρική τους γη. Η σχέση αυτή είχε προσλάβει χαρακτήρα θρησκείας. «καμίας άλλης πόλεως τα παιδιά δεν ομιλούν με τόσην κατάνυξην, με τόσην περιπάθειαν δια την πατρικήν των γην, όσον οι Αθηναίοι ποιηταί και συγγραφείς» (Ι. Συκουτρής).

«Ομπρός! Με ορθή, μεσούρανη της Λευτεριάς την δάδα, ανοίγεις δρόμο Ελλάδα στον Άνθρωπο. Ομπρός!» (Άγγελος Σικελιανός)

Ψηλά τις σημαίες Έλληνες!

«αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με το αθάνατο κρασί του εικοσιένα…και αν είναι και στον πόλεμο μέσα, η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την Αθανασία» (Κωστής Παλαμάς)

*Δημήτρης Γκαβέλας, Δικηγόρος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ποινικολόγων και Μαχόμενων Δικηγόρων 

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr