Γιάννης Καρούζος: Πώς η αυτοκτονία ως αποτέλεσμα Mobbing μπορεί να θεωρηθεί εργατικό ατύχημα

Ιδιαίτερο νομικό και κοινωνικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η απόφαση υπ’ αριθμ. 322/2024 Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, με την οποία κρίθηκε ως εργατικό ατύχημα η αυτοκτονία εργαζόμενης με ψυχική αναπηρία, που συντελέστηκε εκτός του χώρου εργασίας και προκλήθηκε εξαιτίας της υπέρμετρης κατανάλωσης αλκοόλ και φαρμακευτικών  ουσιών, ως αποτέλεσμα mobbing, δηλαδή ηθικής παρενόχλησης, στην εργασία.

Η εργαζόμενη τοποθετήθηκε με ειδικό πρόγραμμα του ΟΑΕΔ σε Κοινωφελή Επιχείρηση Ο.Τ.Α., καθώς είχει αναπηρία ποσοστού 67 % λόγω ψυχικής πάθησης. Κατά τη διάρκεια της εργασίας, ήταν απομονωμένη από τους λοιπούς υπαλλήλους και το εργασιακό περιβάλλον ήταν εξευτελιστικό και ταπεινωτικό, αφού δεν της είχαν παραχωρήσει γραφείο και της ανέθεταν επιτηδευμένα εργασίες χωρίς ενδιαφέρον. Λίγους μήνες μετά την πρώτη πρόσληψή της, μάλιστα, το Διοικητικό Συμβούλιο της Επιχείρησης κατήγγειλε τη σύμβαση εργασίας της για τον ανυπόστατο λόγο της «επικινδυνότητάς» της στον χώρο εργασίας, ενώ παράλληλα έσπευσε να την αντικαταστήσει με άλλον υπάλληλο. Η εργαζόμενη προσέφυγε στο Δικαστήριο, προκειμένου να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, και τελικά πράγματι δικαιώθηκε. Ακολούθησε, τους επόμενους μήνες, μία διαδικασία όμοιου μοτίβου με αυτή που προαναφέρθηκε, καθώς η εργαζόμενη επαναπροσλήφθηκε, απολύθηκε εκ νέου, αντικαταστάθηκε με άλλον υπάλληλο και τελικά δικαιώθηκε από τα δικαστήρια, στα οποία προσέφυγε για ακόμη μία φορά. Πριν προλάβει, ωστόσο, να αναλάβει ξανά τα καθήκοντά της στην υπηρεσία αυτοκτόνησε, έπειτα από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και φαρμακευτικών ουσιών.

Σύμφωνα με το άρ. 1 του Ν. 5551/1915, ως εργατικό ατύχημα νοείται αυτό που προκλήθηκε από βίαιο συμβάν κατά τη διάρκεια της εργασίας ή εξ αφορμής αυτής. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, ερμηνεύοντας τη διάταξη αυτή και ακολουθώντας το σκεπτικό αξιοσημείωτων αποφάσεων όπως, ενδεικτικά, της απόφασης με αριθμό 1287/1986 της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, έκρινε ότι καθοριστική για τον χαρακτηρισμό ενός ατυχήματος ως «εργατικού» είναι η κρίση ότι το ατύχημα δε θα είχε προκύψει εάν η εργασία και οι συνθήκες τέλεσης της ήταν διαφορετικές. Η υποχρέωση προστασίας της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων εκ μέρους του εργοδότη, άλλωστε, όπως προβλέπεται στο άρ. 662 ΑΚ, δεν πρέπει να παραλείπεται, ενώ όταν ο ίδιος γνωρίζει την τυχόν ασθένεια του εργαζομένου, οφείλει να μην τον απασχολεί υπό συνθήκες που ενδέχεται να συντελέσουν στην επιδείνωση της υγείας του. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής από τον εργοδότη, που έχει ως αποτέλεσμα την επέλευση βλάβης στον εργαζόμενο, συνιστά αδικοπραξία και ο παθών μπορεί να στραφεί κατά αυτού.

Βάσει των παραπάνω παραδοχών, το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης έκρινε ότι η γενικότερη απομόνωση της εργαζομένης κατά τη διάρκεια της εργασίας, οι αλλεπάλληλες και καταχρηστικές καταγγελίες της σύμβασής της και οι πολύμηνοι δικαστικοί αγώνες για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της που απορρέουν από τις προαναφερθείσες προσβολές της προσωπικότητάς της, οδήγησαν την ψυχική της υγεία σε υποτροπή, η οποία δε θα είχε επέλθει υπό κανονικές εργασιακές συνθήκες. Ως εκ τούτων, η αυτοκτονία της εργαζομένης αποτελεί εργατικό ατύχημα, παρά το γεγονός ότι οφειλόταν σε εκούσια πράξη της. Το Δικαστήριο επιδίκασε ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης  ποσό ύψους 60.000 ευρώ σε καθένα από τους γονείς της και ποσό ύψους 50.000 ευρώ στον αδελφό της· για τα δε αυτά ποσά οι ενάγοντες συγγενείς μπορούν να στραφούν, βάσει των άρ. 105 και 106 ΕισΝΑΚ, κατά του εναγόμενου Ο.Τ.Α. και όχι κατά των μελών του ΔΣ της επιχείρησης που λάμβαναν τις αποφάσεις περί απόλυσης της εργαζόμενης, θέτοντας την, έτσι, σε απομόνωση.

*Του Γιάννη Κ. Καρούζου, Δικηγόρου Εργατολόγου

**Πηγή: dikigorosergatologos.gr

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr