Δώδεκα χρόνια χωρίς την Έλλη (Κωνσταντουδάκη)

Το κείμενο αυτό με τα αρχικά από το ονοματεπώνυμό σου είχα σκοπό να το διαβάσω στην εκδήλωση που ετοίμαζε η οικογένειά σου στην ΕΣΗΕΑ για να θυμηθούμε εσένα που ποτέ δεν ξεχνάμε.

Η εκδήλωση για λόγους προστασίας της υγείας όλων των παρισταμένων αναβλήθηκε, λόγω της έξαρσης των κρουσμάτων κορονοϊού και γρίπης. Και, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο Παναγιώτης δέχθηκε το γνωστό τηλεφώνημα… Και εκείνος με προθυμία καρδιάς δέχθηκε να φιλοξενήσει το «γράμμα» που γράφτηκε για εσένα.

Έλλη, στο δικαστικό ρεπορτάζ και στη ζωή μας ήσουν μοναδική, όσο για τη δική μου ζωή ήσουν, είσαι και θα είσαι με μία λέξη ξεχωριστή …

Λέξεις που κάθε φορά ψάχνω για να σε περιγράψω, υποχωρούν και περισσεύουν μπροστά στο φως και τα χρώματα που είχες στη ζωή σου και με γενναιοδωρία μοιραζόσουν …

Λοιπόν, κάπως έτσι μετά από 12 ολόκληρα χρόνια είμαστε και πάλι εδώ να μιλάμε για εσένα, και δεν λέω να σε μνημονεύουμε, γιατί δεν έφυγες ποτέ από κοντά μας…

Η θέση σου είναι εκεί μέσα στις σελίδες των αναμνήσεών μας, στις κουβέντες μας, στην καθημερινότητά μας. Έμεινες λίγο κοντά μας ,αλλά το πέρασμά σου για όσους σε ζήσαμε, σε γνωρίσαμε, γελάσαμε και κλάψαμε μαζί σου ήταν σαν εσένα: μοναδικό !

Κάπως έτσι, με προτάσεις που θα ξεκινούν με ένα προς ένα τα γράμματα του ονόματος και του επιθέτου που τίμησες κάνοντας υπερήφανους τους λατρεμένους σου γονείς, Φαίδωνα και Κούλα, τον «δικό μας» Αντώνη, όπως έλεγες, όταν αναφερόσουν στον αδερφό σου, σκέφτηκα να γράψω κάτι για εσένα . Ίσως να ήθελα με αφορμή εσένα να σκαλίσουμε λέξεις από το Α έως το Ω , σαν τη στήλη που είχε ο μπαμπάς σου …

Ώρες σαν αυτήν σκέφτομαι πόσο ωραία ήταν όλα όσα ζήσαμε, θυμάμαι τις φορές που με την παιδική σου, αλλά και γεμάτη σοφία φωνή σου, μας έκανες να γελάμε και πόσες φορές στα χρόνια που δεν είσαι εδώ , στα ατελείωτα στασίδια και στα δικαστήρια σε μελετήσαμε λέγοντας μεταξύ μας, «Ε, ρε και να ήταν η Έλλη εδώ…» θα έλεγε … το ένα ή το άλλο …

Να, ήταν μάλιστα εφικτό στιγμές από το χθες να μπορούσα να σας την αναπαραστήσω, αλλά ξέρω καλά πως είμαστε τόσοι πολλοί όλοι εμείς που κουβαλάμε κάτι από εσένα , που μάλλον η … αναπαράσταση είναι περιττή. Και όσοι ακόμα δεν πρόλαβαν να σε γνωρίσουν από κοντά, όπως ο δικός μου σύντροφος και συνοδοιπόρος που ήρθε μετά από εσένα στη ζωή μου, να είσαι βέβαιη ότι σε γνωρίζουν μέσα από τις δικές μας διηγήσεις και τις αφηγήσεις ιστοριών που ενώνουν το χθες με το σήμερα.

aek-live

Στ’ αλήθεια βρε Έλλη, πόσοι από εμάς σε γνωρίζαμε, που σε ζήσαμε, δεν θυμόμαστε με την ίδια ένταση το χαμόγελο, τις γκριμάτσες σου, το υπέροχο χρώμα των ματιών σου, το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της φωνής σου και κυρίως τα γεμάτα θεατρικότητα, χρώμα και ζωή ρούχα και αξεσουάρ που σε χαρακτήριζαν. Πολλά «καρέ» ζωής γεμάτα φως ήσουν…

Τελικά, ναι οφείλω να παραδεχτώ ότι μαζί σου οι κανόνες της γραμματικής και η σωστή χρήση των χρόνων μπερδεύονται όλα τόσο αβίαστα… Το χθες, το σήμερα και το αύριο που θα είσαι εκεί … Το παρελθόν, το παρόν και μέλλον που θα είσαι επίσης εκεί…

Α… όλα κιόλα, ποιος θα μου στερήσει το δικαίωμα όταν μιλάω για εσένα να χρησιμοποιώ χρόνο ενεστώτα. ‘Ασε που γνωρίζω και άλλους που από κοινού παραβιάζουμε τους κανόνες της γραμματικής, που υποχωρούν μπροστά στους κανόνες της αγάπης μας για εσένα.

Ναι, είναι δύσκολο να χωνέψεις ότι ένας άνθρωπος σαν εσένα έφυγε τόσο νωρίς. Και πιστέψτε με, μετρώ δυστυχώς αρκετές απώλειες στη ζωή μου. Εσύ ήσουν η μικρή μου αδερφή, όπως έλεγε ο μπαμπάς μου που μαζί με εσένα είχε όχι τέσσερις, αλλά πέντε κόρες…

Τεράστια τιμή είναι για εμένα να με επιλέξουν οι δικοί σου γονείς για να δημιουργήσουμε μία βραδιά για εσένα που ήταν να γίνει σε λίγες ημέρες, αλλά λόγω της έξαρσης των κρουσμάτων covid -19 , την αναβάλλαμε για λόγους προστασίας της υγείας όλων. Και ξέρω καλά πως δεν θέλεις δάκρυα, μόνο δυνατά γέλια και να σιγοτραγουδάμε εκείνο το … «η μαμά τους η κυρία Καβουρίνα», που για έναν ανεξήγητο λόγο σου είχε κολλήσει κάθε Παρασκευή που κλείναμε τους υπολογιστές και φεύγαμε από τη δικαστική αίθουσα των γυναικείων φυλακών του Κορυδαλλού, εκεί όπου περάσαμε σχεδόν όλη μας τη ζωή το έτος 2003…

Όσο για τα όνειρά σου πολλά έμειναν μισά… Αλλά όσα αγαπούσες και κυρίως όσους αγαπούσες δεν τους άφηνες ποτέ στα μισά. Ήσουν εκεί από την αρχή ως το τέλος και ο νοών νοήτω… Η αγάπη σου , η αφοσίωσή σου ήταν ειλικρινής και καθολική. Και για όσους σε ξέραμε καλά και αυτές οι έννοιες είχαν το δικό σου Φως.

aek-live

Υλικά αγαθά δεν μετρούσαν για εσένα στη ζυγαριά της καρδιάς σου. Μόνο οι άνθρωποι για τους οποίους είχες πάντα μία μεγάλη ανιδιοτελή αγκαλιά χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα.

Δουλειά δεν φοβήθηκες ποτέ. Πόσες ώρες στα δικαστήρια, πόσα ξενύχτια στην Ευελπίδων , πόσες νύχτες στα γραφεία της Απογευματινής στην οδό Φειδίου . Ήσουν εκεί, στο καθήκον ακόμα και σε δύσκολες για εσένα ώρες.

Αφιερωμένη σε όλα όσα ήθελες και ήξερες μοναδικά να κατακτάς και με τον τρόπο σου να διδάσκεις. Δεν είναι τυχαίο πως αν και έφυγες τόσο νέα άφησε πίσω σου δικά σου «παιδιά» στη δημοσιογραφία.

Και φτάνοντας προς το τέλος θέλω να μοιραστώ μαζί σας την τελευταία ερώτηση που μου έκανες ενώ βρισκόσουν μέσα στο νοσοκομείο, και αν θυμάμαι καλά τις πρώτες μέρες που ήταν στην εντατική, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου . «Είμαι 39 .. Θα γίνω 40;». Με αιφνιδίασες και δεν θυμάμαι, όσο και αν έχω προσπαθήσει τι απάντησα. Το μόνο που θυμάμαι σου είπα κάτι του τύπου άστα αυτά…

Η ‘Ελλη που δεν πρόλαβε να γίνει 40 είναι πάντα εδώ. Και αυτό το γράμμα που μοιράστηκα μαζί σας θα ήθελα να το αφιερώσω σε δύο φατσούλες που αν ζούσε είμαι σίγουρη ότι θα ήταν οι δικές της πριγκίπισες και δικές της βασίλισσες και βάλτε ό,τι άλλο τίτλο θέλετε: Στην Νέλλη και τη Φαίδρα!

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr