Η πρακτική άσκηση αναγνωρίζεται ως χρόνος ασφάλισης: Περιλαμβάνεται για τη λήψη σύνταξης λέει ο Συνήγορος του Πολίτη

Δικαίωση από τον Συνήγορο του Πολίτη ήρθε για αναγνώριση πρακτικής άσκησης ως χρόνου ασφάλισης. Στη συγκεκριμένη υπόθεση πολίτης είχε, ενόψει της επικείμενης υποβολής αίτησης για χορήγηση σύνταξης, καταθέσει αίτηση- υπεύθυνη δήλωση απώλειας ασφαλιστικού βιβλιαρίου (ΥΔΑΒΒ).

Με αυτήν ζητούσε αναγνώριση χρόνου ασφάλισης (1% για επαγγελματικό κίνδυνο) χρονικής περιόδου αναγόμενης στο έτος 1989 στο τ.ΤΕΙ Αιγάλεω, όπου είχε πραγματοποιήσει πρακτική άσκηση. Σημειώνεται ότι κατά το ανωτέρω διάστημα πραγματοποίησε την πρακτική της άσκηση ως σπουδάστρια ΤΕΙ, κάτι που αποτελούσε προϋπόθεση για την απόκτηση Πτυχίου και κατά τον νόμο ασφαλιζόταν για τον κίνδυνο εργατικού ατυχήματος.

Ωστόσο, η υπεύθυνη δήλωσή της είχε απορριφθεί επειδή «από κανένα άλλο έγγραφο στοιχείο δεν προκύπτει απασχόληση και συνεπώς ασφάλιση για τον κλάδο σύνταξης συνέπεια απασχόλησής της στον επικαλούμενο εργοδότη».

Εναντίον της παραπάνω απόφασης η πολίτης υπέβαλε ένσταση ενώπιον της Τοπικής Διοικητικής Επιτροπής (ΤΔΕ) της συγκεκριμένης Τοπικής Διεύθυνσης του e-ΕΦΚΑ. Η αναφερομένη ζητούσε να αναγνωριστεί η ασφάλισή της προκειμένου να χαρακτηριστεί, όπως έχει δικαίωμα με βάση τις διατάξεις του ν. 2084/1992, ως «παλαιά ασφαλισμένη».

Δικαίωση από τον Συνήγορο του Πολίτη: «Ο χρόνος εργασίας θεωρείται αναγνωριστέος στην ασφάλιση του τ. ΙΚΑ ανεξάρτητα από το γεγονός αν το Δημόσιο κατέβαλε ή όχι εργοδοτικές εισφορές»

Ο Συνήγορος του Πολίτη, με παρέμβασή του στην ΤΔΕ, υποστήριξε ότι το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση συνίσταται στο γεγονός ότι αν και εν τοις πράγμασι δεν αμφισβητείται βάσιμα η πραγματοποίηση του ασφαλιστέου χρόνου, εν τούτοις, η ασφάλιση αυτή, σύμφωνα με την προσβαλλόμενη απόφαση, δεν προέκυπτε ούτε από το αρχείο του e–ΕΦΚΑ, ούτε από τον εργοδοτικό φάκελο, αν και ο εργοδότης (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής) βεβαίωνε εγγράφως και την πραγματοποίηση της άσκησης αλλά και την ασφαλιστική κάλυψη στο τ. ΙΚΑ.

Για το λόγο αυτό επεσήμανε πως «συγκεκριμένες λοιπόν πλημμέλειες εκ μέρους των εμπλεκομένων στην περίπτωση αυτή Υπηρεσιών (που ανήκουν εν ευρεία ή στενή εννοία στο Δημόσιο), υπήρχε κίνδυνος να αποβούν εις βάρος του εργαζόμενου / ασφαλισμένου, ο οποίος δεν φαίνεται να φέρει οιαδήποτε ουσιώδη ευθύνη γι’ αυτό».

Λαμβάνοντας όλα τα ανωτέρω υπόψη του ο Συνήγορος του Πολίτη, επικαλούμενος, μεταξύ άλλων και την «υφιστάμενη νομολογία σύμφωνα με την οποία, τυχόν μη καταβολή ή ελλιπής καταβολή εισφορών εκ μέρους του Δημοσίου προς το τ. ΙΚΑ δεν μπορεί να αποβεί σε βάρος του ασφαλισμένου και συνεπώς ο χρόνος εργασίας του θεωρείται αναγνωριστέος στην ασφάλιση του τ. ΙΚΑ ανεξάρτητα από το γεγονός αν το Δημόσιο κατέβαλε ή όχι τις βαρύνουσες αυτό εργοδοτικές εισφορές για τον εν λόγω χρόνο, πράγμα το οποίο δεν δύναται, εν πάση περιπτώσει να αποβεί εις βάρος του ασφαλισμένου (ΣτΕ, αριθμ. 4414/1990) υποστήριξε (έγγραφο με αριθμ. πρωτ. 326136/44883/21.9.2023), την αποδοχή της ένστασης και την αναγνώριση της ασφάλισης της ενιστάμενης, για τον κίνδυνο του εργατικού ατυχήματος, για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα».

Τελικά, μετά και την παρέμβαση της ανεξάρτητης Αρχής, η ΤΔΕ έκανε δεκτή την ένσταση, κάνοντας μνεία και στο πορισματικό της έγγραφο.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr