Παναγιώτης Στάθης: Δικαιοσύνη 2024 – Κάντε μια ευχή αλλά δεν αρκεί

Οι ευχές είναι η λύση; Προφανώς όχι αλλά είναι η ανάγκη όλων μας στην ελπίδα που επαναποθέτει εν τέλει όλες τις προσδοκίες στο μεταφυσικό. Εν ολίγοις ο Θεός να βάλει το χέρι του. Η προσέγγιση αυτή, αν και ουσιαστικά συνιστά μια πεσιμιστική αποποίηση κάθε προσπάθειας, είναι μεν ρεαλιστική αλλά δεν πρέπει να είναι αποδεκτή από τον ενεργό πολίτη του 2024. Απλώς γιατί το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας. Οι ευχές λοιπόν δεν αρκούν αν και δεν μπορώ να τις αποφύγω. Θα τις επαναλαμβάνω μονότονα μπας και του χρόνου (υγεία να έχουμε) δεν χρειαστεί να γράψω τα ίδια:

“Θα ήθελα να ξυπνήσω σε έναν κόσμο που η πρώτη είδηση που θα πω ή γράψω πρωί πρωί θα είναι ευχάριστη: Π.χ η πλήρης ίαση του καρκίνου

Σε έναν κόσμο δεν θα μαστίζεται από πολεμικές συγκρούσεις, χωρών ή εμφύλιες, όχι γιατί θέλω να μιλάω ως μοντέλο σε καλλιστεία (“εύχομαι ειρήνη στον κόσμο κλπ”) αλλά γιατί δεν αντέχω άλλο να βλέπω νεκρά παιδιά, παραδομένα στο έλεος της επεκτατικής παράνοιας ολοκληρωτικών ηγετών ή στο εκδικητικό μένος άλλων (από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις) .

Σε μια χώρα που δε θα ξαναζήσουμε Τέμπη και τα θύματά τους θα δικαιωθούν οριστικά αμετάκλητα, χωρίς υποσημειώσεις.

Θέλω να ξυπνήσω σε έναν κόσμο που η ισότητα θα ήταν αυτονόητη, όχι το ζητούμενο. Που η ισότητα έναντι του νόμου θα περιγραφόταν ως καθημερινότητα.

Σε έναν κόσμο που η Δικαιοσύνη θα ήταν αυτό που εκφράζει η ετυμηγορία της. Δίκαιη. Και η απόφασή της θα γινόταν δεκτή από όλους (όχι άκριτα αλλά με σεβασμό) χωρίς πολιτικούς κανιβαλισμούς που πατάνε πάνω στο (και καλά) περί δικαίου αίσθημα.

Θα ήταν – πράγματι- το καταφύγιο των αδυνάμων, εκεί που δεν θα υπερισχύει ο πλούτος του ισχυρού, αλλά η ισχύς του Δικαίου.

Σε έναν κόσμο που η Δικαιοσύνη θα έδινε απαντήσεις, ξεκάθαρες και άμεσες. Χωρίς χρονοτριβές, καθυστερήσεις και μισές κουβέντες. Που θα έκανε σημαία την αυτοκάθαρση και δεν θα επέτρεπε στους (με ιδιοτέλεια πολλές φορές υποκινούμενους) κάθε λογής επικριτές της να τη ρίχνουν συλλήβδην στον Καιάδα. Που θα προστάτευε την συντριπτική πλειοψηφία του δυναμικού της, το οποίο και άξιο είναι και σθένος διαθέτει.

Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που η ισότητα των ευκαιριών θα ήταν πρακτική. Σε έναν κόσμο που δε θα χρειαζόταν να επικροτήσει τον άξιο και δίκαιο δικαστή, γιατί απλώς κάνει το αυτονόητο: Κρίνει με βάση την συνείδησή του.

Σε έναν κόσμο που η προσφυγή στη Δικαιοσύνη δε θα κοστίζει τόσο ώστε να είναι εφικτή μόνο στους πλούσιους.

Σε μια Δικαιοσύνη που δεν διαπλέκεται με τις άλλες εξουσίες, γιατί είναι πράγματι τυφλή και όχι μονόφθαλμη για να λοξοκοιτάει προς το “δίκαιο” του ισχυρού.

Σε έναν κόσμο που δεν θα χρειάζονταν οι «παραβολές» του τύπου «υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο» γιατί απλώς όλοι οι δικαστές θα ήταν ίδιοι. Ανεπηρέαστοι.

Κι επειδή θέλω κι άλλα πολλά (και προσωπικά και οικογενειακά και συλλογικά) τα ζήτησα από τον Αϊ Βασίλη. Και δεν θέλω να ξυπνήσω τελικά σε έναν κόσμο, που το πρωί θα μου κλείσει το μάτι κάποιος πολιτικός για μου πει πως «δεν υπάρχει Αϊ Βασίλης».

Ακολουθήστε τον Παναγιώτη Στάθη στο instagram, στο facebook και στο Twitter

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr