Παναγιώτης Στάθης: Η “σπορά του μίσους” στο λόγο των δικαστών

Η συνδικαλιστική αντιπαράθεση είχε πάντα την οξύτητα που κατέβαινε στην κοινωνία από την πολιτική αντιπαράθεση. Αν όμως για κάτι δεν μπορούσε κανείς να “κατηγορήσει” τους δικαστές μέχρι πριν από μερικά (αρκετά) χρόνια ήταν οι προσωπικές αναφορές και επιθέσεις με προσωπικές απολήξεις. Όχι πλέον.

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια όμως είναι μια διακριτή -πλέον- στάση απέναντι στα πράγματα από συγκεκριμένους ανθρώπους του χώρου, που ουσιαστικά στο όνομα της ηθικής ανωτερότητάς τους, όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, παίζουν ένα ρόλο κριτών των πάντων, δικαίωμα που προφανώς θεωρούν πως εκπορεύεται από την (όποια) εκλογική νομιμοποίηση της βάσης τους. Το φαινόμενο της εκτράχυνσης του δημόσιου λόγου δεν αφορά προφανώς μόνο τους συνδικαλιστές, αλλά και τους δημοσιογράφους και φυσικά τους πολιτικούς. Είναι προφανώς -θεωρούν- οι εκφραστές της μιας αλήθειας, του προνομίου της ηθικής που ανήκει μόνο σε αυτούς, της αδυναμίας της ήπιας συνύπαρξης με την αντίθεση άποψη, την οποία σαφώς δικαιούνται να αντιμάχονται αλλά μόνο με επιχειρήματα και χωρίς προσωπικές επιθέσεις. Αυτά νομίζαμε ότι ανήκουν στην σφαίρα της πολιτικής. Όχι πλέον.

eurokinissi

Δικαστές: Οξύς λόγος

Ο δικαστικός λόγος -όχι από όλους- έχει πλέον την οξύτητα που αρμόζει στο περιρρέον πολιτικό κλίμα. Διχαστικός, με προσωπικές αναφορές, οξύτητα και τοξικότητα. Πολλές φορές είναι πιο διχαστικός ακόμα και από τις αντιπαραθέσεις μεταξύ αντιμαχόμενων πολιτικών παρατάξεων. Λες και βλέπεις και ακούς τα λεγόμενα “παράθυρα πολιτικών εκπομπών”. Με τρόμο και καθ’ υπερβολήν, μπορεί κάποιος να διαγνώσει ακόμα και “μίσος” στο λόγο τους.

Όλα αυτά γράφονται με αφορμή (και) την πρόσφατη αντιπαράθεση που ξέσπασε όταν η μειοψηφία του ΔΣ της Ένωσης Δικαστών Εισαγγελέων (ομάδα Σεβαστίδη) ζήτησε την παραίτηση της νυν προέδρου Μαργαρίτας Στενιώτη γιατί παραβρέθηκε στην κοπή πίτας ενός δικαστικού επιμελητή. Η κα Στενιώτη (για πρώτη φορά είναι η αλήθεια και προφανώς προκαλούμενη σε προσωπικό επίπεδο) απάντησε σε υψηλούς τόνους.

Είναι λοιπόν αυτό επίπεδο αντιπαράθεσης που θέλει ο πολίτης για τους δικαστές του; Είναι αυτή η οξύτητα που αρμόζει στο ρόλο τους; Είναι αυτό που τελικά θέλουν οι ίδιοι οι δικαστές απο τους εαυτούς τους;

Η πολιτική φιλοδοξία είναι θεμιτή διαδικασία για κάθε πολίτη. Ακόμα (κι αν διαφωνώ προσωπικά) και για τους δικαστές. Η δικαστική ιστορία έχει δείξει ότι πολλοί δικαστές μεταπήδησαν, εν μια νυκτί, από τον ένα ρόλο στον άλλο. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η πολιτικοποίηση της Δικαιοσύνης. Όποιος θέλει να μεταπηδήσει, ο δρόμος είναι ανοιχτός, όσο όμως έχει το ρόλο του δικαστή ας φερθεί αναλόγως…

Ακολουθήστε τον Παναγιώτη Στάθη στο instagram, στο facebook και στο Twitter

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr